'Regie over eigen ontwikkeling' is iets wat bij mij past! Ik wil autonoom zijn, vrij kunnen bepalen wat ik belangrijk vind en waar ik mijn tijd en energie in steek. Het vinden van Agora was niet alleen zeer betekenisvol voor mijn kinderen, maar zeker ook voor mijzelf! Afgelopen jaren heb ik veel tijd en energie gestoken in het schrijven over Agora. Ik kon niet anders dan eraan toegeven om te schrijven als zich weer iets in mijn binnenste roerde.

Update: So far so good... nog geen afwijzing:

Afgelopen weekend was Mark Rutte te gast bij Spuigasten Den Haag FM. Tijdens dit interview gaf hij aan, dat hij na zijn politieke carrière full time leerkracht wil worden. "In het leven moet je dingen doen waar je 's avonds niet van denkt: was het nuttig? In de politiek is er nog wel eens een dag dat je 's avonds denkt: was dit nou allemaal nuttig? Maar een leraar hoeft zich die vraag nooit te stellen." 

‘Leerlingen melden zich vaker ziek door stress’ meldt de NOS vanmorgen. Het is te hopen dat we hier niet verbaasd over zijn.

BEWARE! Ik besef dat ik met onderstaande blog een knuppel in het hoenderhok gooi en ditmaal richting de ouders... Dat doe ik niet voor niks! Nog meer dan het reguliere onderwijs is Agora afhankelijk van de authenticiteit van hun coaches en het Agoriaans zijn van de ouders eenvoudigweg omdat het niet leunt op systemen, regels, uitzonderingen en labels waar het zich achter kan verbergen.

Met de gouden driehoek bedoelen we binnen het Agora-onderwijs de relatie tussen de leerling, de coach en de ouder. Het is ‘goud’ als deze optimaal werkt, maar wat is daarvoor nodig en van wie? En ziet die driehoek er dan altijd hetzelfde uit?

Ik had een erg goed gevoel toen Robbert Dijkgraaf de nieuwe minister voor Onderwijs, Cultuur en Wetenschap werd en Dennis Wiersma minister voor Primair en Voortgezet Onderwijs. Niet dat dat gevoel verdwenen is, maar ik had erg hoge verwachtingen en de wens dat zij vooral met vernieuwingen aan zouden komen. Het liefst zo schokkend mogelijk! Gewoon een dikke grote kei in het water gooien en dan de rimpels zijn werk laten doen.

Op LinkedIn gaan vele gesprekken over Hoogbegaafdheid; Vaak gaat het om te weinig aandacht voor maatwerk en de gevoelde noodzaak om speciaal onderwijs voor hoogbegaafde kinderen te organiseren, zodat zij zich niet meer 'uitgezonderd' voelen. Bovendien ontmoeten ze daar dan meer gelijkgestemden is de veronderstelling.

Zo’n zes jaren en 32 blogs, artikelen en interviews verder lijkt het me zinnig de balans op te maken waar ik nu sta als het gaat om Agora-onderwijs. Wat waren mijn vragen en drijfveren? Wat was mijn focus? En is mijn visie en kijk op Agora-onderwijs veranderd gedurende de jaren?

In mijn blogs laat ik mij leiden door het onderschrijven van de Agora visie. Ik ben me er bewust van dat nog niet alles loopt zoals we dat zouden willen. Dat merk ik des te meer sinds ik meer verzoeken van ouders krijg om advies waar de realiteit afwijkt van de visie. Ook zelf hoor ik die verhalen.

De verkramptheid die ik vaak ervaar bij (ouders van) hoogbegaafde kinderen maakt onmacht voelbaar. Eindelijk is de 'diagnose' er en toch helpt het vaak niet. Scholen breken hun hoofd erover hoe met deze 'complexe mensjes' om te gaan. De labels zijn beklemmend, niet bevrijdend. De nadruk ligt vaak op de 'afwijking' van het systeem in plaats van op de potentie die aanwezig is in je authentieke zijn! Al die mooie initiatieven en onderzoeken ten spijt, zolang je binnen het systeem rondjes blijft draaien zijn het varianten op hetzelfde kunstje. De basis binnen Agora-onderwijs dat elke leerling uniek is en ongelijk wordt behandeld biedt elk kind ruimte tot ontwikkeling, hoogbegaafd of niet! Hartstikke inclusief!

"Mag ik me ook inschrijven?" vroeg ik aan Sjef Drummen op onze eerste community-avond. "Ja, dat zou je wel willen, maar helaas, daar ben je te oud voor!" was zijn antwoord. Toch heeft het Agora-onderwijs van mijn kinderen een effect op ons als ouders. We passen niet meer in het reguliere onderwijssysteem en hebben geleerd onze eigen vragen anders te benaderen of zelfs niet meer te stellen. Als Agora-ouder word je je bewust van je eigen conditioneringen als je de moeite neemt naar jezelf te reflecteren met de spiegel die je kinderen je voorhouden. Sterker nog, eigenlijk ben ik stiekem toch wel een beetje Agoriaans ontwikkeld de afgelopen jaren, zonder inschrijving...