‘Blijven zitten is bijna net zo erg als slaan’! Een column gisteren in Trouw. Zo belangrijk deze kop te lezen in de media vanuit het reguliere onderwijs! Tegelijkertijd was gisteren in het nieuws, dat er minder geslaagden zijn afgelopen jaar en er een grote toename is in aanmeldingen voor de vavo. Allemaal kinderen die ‘geslagen’ alsnog proberen hun diploma te halen.
Ook Agora onderwijs richt zich steeds meer op het kunnen voldoen aan het examentraject en het afleveren van 'geslaagden'. Dat voelt nog steeds erg dubbel. Moeten we dat wel willen? En als we dat niet zouden doen, komen er dan geen kinderen meer naar Agorascholen? Wordt de weg voor mijn kinderen moeilijker zonder diploma of net gemakkelijker omdat ze hun eigen weg volgen? Ik voel me als ouder vaak een 'gespleten persoonlijkheid' als ik met toetsing en cijfers, examens, het halen van een diploma en de kijk op 'slagen' probeer om te gaan!?
Foto door Andrea Piacquadio - pexels.com
Onze Agorakinderen krijgen ook met de hoepel van het examen te maken voor dat felbegeerde diploma als paspoort naar het vervolg. Agora was zo helemaal niet opgezet, maar gedurende de jaren merk je wel hoe belangrijk dat diploma blijft als ‘zorg’ voor de toekomst en ook Agorascholen zoeken naar een ideale weg. Ik denk dat die er niet is, zolang we ons conformeren aan het diploma en het polderen alleen maar afbreuk kan doen aan de puurheid van de Agorafilosofie. Helaas evolueert onze samenleving niet snel genoeg mee om onze Agorakinderen door te laten gaan met hun ontwikkeling op basis van challenges en onderbreken we hun ontwikkeling voor een toekomst van opnieuw toetsen en cijfers in het vervolgonderwijs.
Het gehele examentraject dat moet leiden tot een diploma bezorgt me als Agora ouder een 'gespleten persoonlijkheid'! Het liefste zou ik mijn kinderen de wijze van toetsen als bewijs van slagen willen besparen. In het Agora onderwijs ervaar ik het examentraject als een onderbreking op hun ontwikkelingspad met challenges. Ze hadden de vaart erin met hun eigen ontwikkelpad en dan komt het examentraject. Ik omschrijf het altijd als: 'interne harde schijf uit, USB-stick erin'. Het maakt namelijk niet meer uit wat ze vinden van wat ze leren in hun gekozen profiel, het is extern bepaald wat er geleerd en geautomatiseerd moet worden. De belangrijkste motivatie is om door te kunnen en ervan af te zijn. Veel kinderen verzuchten daarna, dat ze weer dolgraag challenges zouden willen doen. Het geeft maar aan hoe zinloos het examentraject wordt ervaren.
Als we het nou eens zouden hebben over het zinvol kennis vergaren! Je hoeft als inspectie maar rond te lopen en ouderejaars en alumni van Agora onderwijs te spreken! Het nieuwsgierig zijn en mogen leren leidt gedurende het doen van challenges als vanzelf tot kennis willen vergaren! Tot het weer willen luisteren naar een leerkracht of enige andere expert die jou iets kan bijbrengen. Vanzelf! Zonder dwang! Daar zit de crux, in het loslaten en weer betekenisvol maken van kennisvergaring. Niet in scenario's als falen en slagen voor van buitenaf opgelegde kennis.
Ik kan niet anders dan zeggen dat ik niks zo demotiverend vind, niks zo stressvol en niks onzinniger dan het gehele examentraject met een papiertje dat je in een map stopt erna. Er is geen hond meer die vraagt naar je cijfers. Het gaat erom dat je ‘geslaagd’ bent en dan kun je dat op je CV invullen. Ik snap goed die gevallen waar mensen bluffen en frauderen. Ik heb al eens vaker gezegd: “Als ik een diploma kon kopen, dan zou ik het doen!” Waar we jaren bezig zijn om te ontscholen voel ik me zelfs schuldig als ik mijn kinderen aanmoedig om hun diploma te halen. Alles aan mijn binnenkant schreeuwt: “Stop maar met die flauwekul, ga maar doen wat je zinvol vindt!”
Hoe moedeloos word je niet van het bericht van de toename van aanmeldingen op de vavo? Met een toonzetting in de berichtgeving, dat leerlingen achterstanden hebben opgelopen door corona? Zucht… Het komt niet eens in mensen op om zich af te vragen of het toetssysteem zelf niet de oorzaak is. Er zijn minder kinderen geslaagd… moet je nagaan hoeveel er zich ‘geslagen’ voelen…
Met het vervolgonderwijs wordt het in veel gevallen al niet beter.... veel scholen hebben nog steeds traditioneel onderwijs met toetsen en cijfers. Toen ik mijn oudste laatst vroeg wanneer ze vakantie had, was het antwoord: '”Mama! Ik heb je toch verteld dat de uni daar niet aan doet! Het gaat aan een stuk door, want als er vakantie is, dan moet je leren om de toetsen erna te kunnen maken. Ik heb pas in de zomer weer vakantie. En dan alleen maar als ik niks hoef te herkansen, want die herkansingen zijn gepland in de zomervakantie!” Zucht.
Mijn jongste beschreef me laatst zijn doemscenario: “Als ik nu het diploma haal, dan kan ik de komende jaren doorgaan met toetsen maken en cijfers halen... Waarom moeten we eigenlijk tot ons 21e naar school en wanneer moet ik dan ‘leven’?” Zucht.
Ik besef tegelijkertijd dat mijn kinderen zich hier bewust van zijn geworden door hun Agora onderwijs. Het heeft ze geleerd zich af te vragen wat zinvol en betekenisvol is en wat niet. Maar wat levert het hen op in een samenleving die daar nog niet aan toe lijkt te zijn? En waarom gaan we dan toch zo stug door ook in het Agora onderwijs om het diploma en examentraject een plaats te geven?
Ik ervaar veel onvrijheid en afhankelijkheid in het leven van onze kinderen met al dat moeten. Laten we maar zeggen dat ik mijn gevoel daarover wel heel erg herkenbaar is van hoe ik het zelf heb ervaren. Het is een eindeloos ‘moeten’ als je jong bent en vooruitkijkt naar het rolmodel van leren, studeren en werken in de toekomst. We leren onze kinderen vooral moeten en niet uitgaan van wat ze willen en durven we wel echt af te wijken? Ik heb nog steeds niet de moed gehad om voor dat examentraject te zeggen: “Stop maar met meelopen in de hamstermolen en ga doen wat je hart je ingeeft.” Een van de stemmetjes zegt dat het dan ook goed komt met mijn kinderen. Maar als dat stemmetje zich laat horen, dan wordt het vaak nog overschreeuwd door het stemmetje van ‘Maar het werkt nu eenmaal zo’… Tja, nog niet volledig ontschoold of realistisch? Ik weet het niet, mijn gespleten persoonlijkheid geeft daar geen eenduidig antwoord op…
https://nos.nl/artikel/2490294-meer-gezakte-leerlingen-dat-merken-ze-in-het-volwassenenonderwijs
Reactie plaatsen
Reacties