Bewustzijnsontwikkeling - Corona - Zo binnen, zo buiten
Corona.... stilte.... Vanaf half maart zijn we in lockdown. Voor de een een ramp, voor de ander een zegen?
In ieder geval zien we beelden in de natuur en in de steden die we een amper een maand geleden niet voor mogelijk hadden gehouden.
Wat doet die isolatie en stilte met je? Wil je ervoor op de loop of geniet je er stiekem van?
Door de lock-down zijn mensen thuis. We mogen niet meer 'naar buiten' en verblijven gedwongen in ons eigen huis binnen ons eigen gezin. De wereld is nog zo groot als je eigen thuis. En daar doen we alles zoveel als mogelijk wat we er normaal gesproken ook buiten zouden doen. Werken en leren. Ouders worden ook toezichthoudend leerkracht, kinderopvang en mediator. Het huis als kantoor maakt ze in hun eigen huis ook werknemer. En dat bovenop het bestaande bekende van het zijn van een gezin. Thuis komt de hele wereld samen in die rollen. Het persoonlijke contact in het persoonlijk beleven en de aanraking zijn voor al onze vrienden en familie voorlopig even beperkt tot schermen, audio en woorden. Het knuffelen, aanraken en beleven zijn ook in die zin beperkt tot ons eigen gezin.
De reacties op deze verplichte verkleining van onze wereld is voor de een een vloek met de hartstochtelijke wens zo snel mogelijk weer naar 'normaal' te gaan en voor de ander een onverwachte, maar goed voelende verrassing samen te zijn. Ik behoor tot de laatste categorie. Waar ik normaal gesproken alleen thuis ben en de rest elke dag uitvliegt naar werk en school zijn we nu samen thuis. Iedereen heeft thuis zijn eigen dagindeling en doet zijn eigen ding, maar ik ervaar het samenzijn als hecht. Daarbij heb ik het geluk dat mijn beide kinderen naar Agora-onderwijs gaan en gewend zijn hun schoolwerk zelfstandig op te pakken. Met het samen ontbijten, samen lunchen en samen avondeten voel ik me ook weer heel duidelijk in mijn rol zitten als moeder en verzorger. En dat bevalt me eigenlijk best wel goed, de olie zijn in ons gezin.
Buiten is het stil... de straten in de stad zijn verlaten en kantoor- en schoolgebouwen zijn leeg. Winkels gesloten, horeca dicht. Waar je normaal over de koppen kunt lopen is er rust neergedaald over de stad en ervaar je de ruimtelijkheid van de straten en pleinen. Ook in de parken in de stad is er weinig beweging. We hebben een voorjaar dat extra gebruik lijkt te maken van de ruimte die het krijgt met zo weinig belasting van wegen, infrastructuur en natuur. Je voelt bijna de zucht van verlichting door de 'ontmenselijking' en de tijd voor recupereren. De vliegtuigstrepen in de lucht ontbreken, de lucht is zuiver hemelsblauw. De wateren zijn helder en geven zicht op de diepte. Fabrieken liggen stil en stoten minder vervuiling de lucht in. Herten ontdekken het strand. Venetië ontdekt haar schoonheid. De aarde lijkt in haar natuurlijke ritme terug te keren.
De wereld vertraagt, als een hamster die is gestopt met rondjes draaien in de molen in zijn kooi. De wet van de vertraging en stilte brengt me daarmee terug naar vroeger waarin de tijd langzamer leek te gaan. Naar de lente die ik goed kon ruiken en beleven. Naar een dagelijkse structuur die veel meer te maken had met leven. Naar de menselijke maat die toen nog veel minder beïnvloed was door onze machinale vooruitgang en digitale mogelijkheden. Het tempo dat toen veel meer bepaald werd door de beperking van ons menselijke handelen.
De lockdown geeft me daardoor het gevoel dat we teruggeschakeld zijn van de 5e naar de 2e versnelling en vervolgens op automaat zijn gaan rijden. Door de beperking naar 'rundumhause' gaan mensen erop uit in hun eigen omgeving, maken een dagelijks ommetje en zijn in de gelegenheid om ook overdag te genieten van waar ze normaal geen tijd voor hebben of nemen. Opeens is er zoveel meer te zien en te ontdekken in je eigen leefomgeving!
Zo brengen de coronamaatregelen die ervoor zorgen dat we thuis blijven ruimte voor verwondering. Voor het ervaren van een natuurlijk ritme en de harmonie die om je heen aanwezig is. Een verstilling die we door de ratrace en de snelheid waarmee we leven al vaak niet meer kunnen ervaren. Het vergt een andere manier van kijken en het is voor mij een mooie oefening de komende tijd om harmonie, balans en kracht te zien in de dingen om ons heen en deze ook aan mijn binnenkant waar te nemen. Zo buiten, zo binnen... een kans op verstilling en dicht bij jezelf zijn nu de wereld toch even stil moet staan.
Reactie plaatsen
Reacties