'Wie ben ik?' Toen ik die vraag kreeg antwoordde ik zonder na te denken: 'Alice in Wonderland'. Ik had niet zo'n mooi blauw jurkje met een wit schortje als Alice, maar mijn moeder was handig met de naaimachine en ik had een fantastische garderobe met jurkjes en mooie gekleurde linten voor in mijn haren. Mijn verbeeldingskracht doet niet onder voor die van Lewis Carroll.
Als kind hield ik van sprookjes en verhaaltjes. Ze vormden mijn eigen wereldje en ik vond er prinsen, kastelen en magische dieren. Als meisje van vier had ik een denkbeeldig hondje, een witte poedel. Hij ging overal mee naartoe. Mijn vader deed het spel graag mee, mijn moeder had er meer moeite mee. En wat me overdag niet lukte als in een sprookje, dat maakte ik af in mijn dromen.
Ik dacht als volwassene kleine Alice kwijt te zijn geraakt, maar dat is niet zo. Er werd kortgeleden nog tegen me gezegd: ‘Je hebt de gave om te genieten van de kleine dingen’ en dat voelt als een heerlijk compliment. Als volwassen Alice hoef ik dus eigenlijk alleen maar mijn ogen open te houden en de wereld om mij heen te observeren. Daar is genoeg dagelijkse verwondering te vinden. Ik ben dan ook vastbesloten Alice te laten blijven en mijn verbeeldingskracht te omarmen.
Met het opruimen van de zolder ontdekte ik mijn doos met kinderspullen. De tekeningen, rapportjes, poppen en boeken maakten kleine Alice weer wakker. Een aantal verhalen deel ik hier op mijn website en ik wens dat ze je meenemen het konijnenhol in naar de sfeer en tijd van toen. Sommige verhalen zijn autobiografisch, sommige komen voort uit mijn fantasie en sommige zijn een mix van beide...
Als klein kind begreep ik maar niet hoe Sinterklaas door een schoorsteen kon komen met paard en al. Ook nog eens met een zak vol cadeautjes en een Piet erbij. Ik pijnigde mijn hersenen hoe het dan moest bij mensen zonder schoorsteen en wat als er een kachel stond? Het vreemde was dat mijn schoen altijd gevuld werd als ik hem zette, dus ergens moest er iets goed gaan.
Als kind zuig je alles op wat er om je heen gebeurt en trek je vooral conclusies dat dingen die niet goed gaan wel aan jou zullen liggen. Eigenlijk is dat 'natuurlijk' gedrag, je bent nou eenmaal afhankelijk van de zorg van de mensen om je heen. In mijn herinnering zat een kleine gebeurtenis met een grote impact op mijn zelfvertrouwen. Ik had op de kleuterschool iets getekend dat de juf niet herkende ze zei het ook nog eens hardop! Ik schaamde me dood. Als volwassene keek ik erop terug als een 'pedagogisch onverantwoorde actie' van de juf. Totdat ik de tekening terugvond...
Zo'n vijftien jaren geleden deed ik mee aan een schrijfcursus. Ik had veel geschreven tijdens een periode van ziekte en wilde me er meer in bekwamen. Ik zat tussen een aantal geweldige, ervaren schrijvers en vond me toen een echte beginneling. Een van de opdrachten was om over een mooie jeugdherinnering te schrijven. Voor mij werd dat de zondagmorgen. Een morgen met een vast ritueel waar ik de hele week naar kon uitkijken.
Een aantal jaren geleden ontmoette ik iemand waarbij ik het gevoel kreeg dat ik hem al mijn hele leven kende. Of misschien zelfs wel langer. Het voelde als lang verloren verwantschap en leven op eenzelfde golflengte. We hadden het over onze jeugd en ik kon me zomaar voorstellen hoe het vroeger zou zijn geweest als we zandbakvriendjes waren geworden...