Als kind zuig je alles op wat er om je heen gebeurt en trek je vooral conclusies dat dingen die niet goed gaan wel aan jou zullen liggen. Eigenlijk is dat 'natuurlijk' gedrag, je bent nou eenmaal afhankelijk van de zorg van de mensen om je heen. In mijn herinnering zat een kleine gebeurtenis met een grote impact op mijn zelfvertrouwen. Ik had op de kleuterschool iets getekend dat de juf niet herkende ze zei het ook nog eens hardop! Ik schaamde me dood. Als volwassene keek ik erop terug als een 'pedagogisch onverantwoorde actie' van de juf. Totdat ik de tekening terugvond...
Kleine Mir
De kleuterschool lag aan het grote plein naast de lagere school en had een aparte ingang. Daarvoor moest je eerst een paar trappetjes af om in het schooltje te komen. Het kleuterschooltje was klein maar knus en juf Paula had in totaal zo'n 20 kinderen in de klas. Het dorp was klein en iedereen kende iedereen. Als er een nieuw kind op school kwam, dan was dat een bijzondere dag. Iedereen wilde kennismaken met de nieuweling.
Mir kwam op haar derde kleuterschool na pasen, met nog een paar maanden te gaan voor de zomervakantie. Dit was de derde verhuizing in twee jaar en opnieuw moest ze wennen aan een groep kinderen in een nieuw dorp en op een nieuwe school. De juf was vriendelijk en iedereen was vreselijk nieuwsgierig naar haar. Ze kende het ritueel als nieuweling. Altijd een beetje onwennig om zoveel aandacht te krijgen en je wist eigenlijk ook niet precies wat de andere kinderen nou echt van je dachten. Wel wist iedereen al dat haar vader de politieman was in het dorp. Of ze dat nou zo prettig vond?
Op haar eerste dag plakte de juf een mooi plaatje in het knutselboek dat ze had meegekregen van haar vorige kleuterschool. Ze stelde Mir voor aan de groep kinderen en heette haar welkom op school. Ze vertelde een verhaaltje en daarna mocht iedereen gaan tekenen. Mir pakte haar knutselboek met het nieuwe plaatje erin en dacht erover na wat ze zou gaan tekenen. Een paard! Een meisje met een paard. Best moeilijk om een paard te tekenen. Het lukte best aardig, alleen had het paard wel vier verschillende benen.
De rest van de kinderen om haar heen was zelf met een tekening bezig. De juf liep door de klas en stopte regelmatig bij een van de kinderen om naar hun tekening te kijken. Mir vond het wel spannend, dat de juf op zo'n eerste dag al naar haar tekening zou komen kijken. Ze hoorde juf Paula af en toe een opmerking maken over iemands tekening. De juf kwam al dichterbij en stopte naast haar. Ze tekende ijverig verder met haar stiften. Toen kwam de juf naast haar staan.
Juf Paula keek naar de tekening en zei: “Wat heb je nou getekend Miriam?” Mir schrok dat ze het zo vroeg en ook nog vrij hard in de klas waar ze net nieuw was begonnen. Ze kende eigenlijk nog niemand en schaamde zich dood dat er zoveel aandacht naar haar toe ging en dan ook nog op die toon. Kon de juf nou niet zien wat ze had getekend? Ze antwoordde zo stil mogelijk “Een paard" en wachtte op een reactie. Was haar tekening nou zo slecht? Had ze niet vier verschillende benen mogen tekenen? Was dat het dat ze niet zag dat het een paard was? Als juf Paula in haar tekening geen paard zou herkennen, dan was het ook niet goed gelukt! Had ze maar voor iets anders gekozen in plaats van een paard. Ze hoorde verder niks meer dan "Hmmmm" en de juf kwam gehurkt naast haar zitten. Ze vroeg bij elk dingetje wat ze had getekend wat het was en schreef er dan woordjes bij. Gelukkig voor Mir ging de bel van de kleine pauze en mocht ze haar tekenspulletjes in haar schoolbankje leggen. Naar buiten! Naar het schoolplein!
Grote Mir
Mir zocht naar spulletjes op zolder. Ergens in een van de oude dozen moesten nog oude boeken van haar studietijd liggen. Dat kon alleen nog maar aan de linkerkant zijn, want de rechterzijde had ze al helemaal uitgekamd en niks gevonden. Links stonden er nog drie dozen. In geen van de dozen nog iets van studieboeken te vinden, maar in een van de dozen vond ze wel spulletjes van haar kindertijd. Haar ouders hadden alle werkjes en rapporten van de kleuterschool en van de lagere school bewaard en aan haar gegeven. Een hele tijd geleden al. Ze had er vluchtig doorheen gekeken en de doos op zolder gezet.
In een van de dozen zat een knutselboek met een ouderwetse rode voorkant met een schaar en plaksel erop. Het was een ringband met haar werkjes van de kleuterschool. Ze bladerde er doorheen. Weinig kon ze zich nog echt herinneren, daar was ze toen te jong voor. Totdat ze een pagina tegenkwam met een mooie kaartje en de datum van de eerste dag op haar derde en laatste kleuterschool, op de linkerkant geplakt. Op de rechterkant was een tekening gemaakt van een paard. Oh ja, ze herinnerde het zich weer! Dat beschamende moment waarop de juf haar had gevraagd wat ze had getekend. Op haar eerste dag nog wel en luid en duidelijk in de hele klas. Ze had zich doodgeschaamd.
Mir bestudeerde de tekening. Met verbazing keek ze naar het derde been van het paard waaronder stond "Het paard heeft pijn". Als een heldere en ondubbelzinnige toelichting op de tekening van het derde been. Ze hoorde opnieuw de stem in haar hoofd van juf Paula: “Wat heb je nou getekend Mir?”
Met volwassen ogen keek ze nu naar de tekening en kon zich een hele andere associatie voorstellen met dat derde been. Wat jammer dat ze het haar juf niet meer kon vragen. Ze vermoedde dat het schaamtegevoel misschien wel niet van haar was geweest vroeger, maar van de juf, die er geen derde been, maar een 'vijfde been' in zag... Geen wonder dat de juf er een verklarende legenda bij had gemaakt...
Reactie plaatsen
Reacties