Waarom ga je niet naar buiten?

Een verhaal over hooikoorts en de impact die dat heeft gehad op mijn jeugd. Ik kom het namelijk tot op de dag van vandaag nog tegen...

Toen ik naar de middelbare school ging stond er altijd een pannetje afgekoeld gekookt water voor me klaar bij de conciërge. Om mijn ogen te deppen die enorm jeukten van de hooikoorts! Het was ondoenlijk om er niet in te wrijven. Maar ook zonder wrijven waren ze knalrood. Ik woonde in de regio met de hoogste concentratie pollen in de lucht en 3 km fietsen naar school langs de weilanden was genoeg om me doodvermoeid te laten aankomen, met rooie ogen en niesbuien. Het met een zonnebril en met een grote zakdoek voor mijn neus fietsen hielp onvoldoende. Als de jeuk een beetje was gezakt, dan ging ik het eerste lesuur met een zonnebril de klas in. Deed ik dat niet, dan ontmoette ik zo'n verafschuwde gezichten door mijn rode ogen! En laat ik het dan maar niet over de vermoeidheid hebben waardoor ik me niet kon concentreren.

Het middel in die tijd waren oogdruppels -opticrom- en pilletjes, Zyrtec. Dat laatste middel bestaat nog steeds. Als het echt niet meer ging, dan was ik geneigd een kleine dosis ervan te nemen. Maar dat middel was eigenlijk nog erger! Een enorme sufheid en vermoeidheid was het gevolg. Alsof je armen en benen lood bevatten en je hoofd afscheid nam van het leven. Lethargie en depressieve gevoelens. Nou lees ik op internet, dat deze reacties bekend zijn bij Lareb. Het hooikoortsmiddel blokkeert H1-histaminereceptoren waardoor je dus minder last hebt van je allergische reactie, maar ze blokkeren de receptoren in je hersenen en deze receptoren zijn er voor het reguleren van je alertheid. Bovendien kunnen ze gevoelens van depressiviteit veroorzaken.

Het alternatief voor de pillen was en is nog steeds een seizoensprik. Een prik die je immuunsysteem tijdelijk onderdrukt om het hooikoortsseizoen uit te zingen. Ik kreeg het van de huisarts als het echt niet anders ging, want het was slecht voor de groei en je botten. Momenteel kun je dus ook immunotherapie volgen. Ik ben toen ik 17 jaar was een soort van proefkonijn geweest met druppeltjes in flesjes die ik mocht nemen als alternatief voor de seizoensprik. Eigenlijk geen idee wat ik heb genomen, maar het gevolg was enorme acné. Tja, je lijf moet toch wat als het zijn 'mest' niet kwijt kan.

Ik schrik er ook van omdat ik nu besef wat je met die medicatie doet... je legt je immuunsysteem plat. Als je daarbij optelt dat de geneeskunde wel steeds verder vordert met het begrijpen van ons lijf, maar echt de complexiteit nog lang niet in beeld heeft, dan kun je je afvragen wat er allemaal ontregeld wordt in je lijf om symptomen te kunnen bestrijden.

Gisteren had ik zoveel last van hooikoorts, dat ik een hooikoortspilletje nam voor het slapengaan. Nou, ik wist weer precies hoe het vroeger voelde. Mijn armen en benen waren als lood en mijn mind bleek mistig. Ik was niet vooruit te branden en heb in bed gelegen als in een donker berenhol tijdens de winterslaap. Maar het voelt niet als slaperigheid, maar als een ongewenst coma. Het zou me niks verbazen als je met een doosje een olifant tegen de grond krijgt. Die pillen zijn dus nog steeds in omloop en er is niks beters bedacht de afgelopen 40 jaar? 

Kleine Mir wilde vroeger niet naar buiten in de zomer. Ik begrijp nu beter waarom. Als ik de moed had, dan ging ik tijdens de zomer toch mee zwemmen met een groep kinderen uit het dorp. Zo'n drie kilometer fietsen naar het sportfondsenbad in Mechelen met een buitenbad. Daar aangekomen had ik er al zoveel spijt van... ik kon niet meer. Dodelijk vermoeid, rooie ogen en niesbuien. Geen lucht krijgen door een reactie van mijn luchtwegen en dan toch net doen alsof er niks aan de hand was. Het enige wat ik dan nog wilde was naar huis toe gaan. Na een kleine pauze met weer voldoende energie fietste ik dan weer alleen naar huis. Uiteindelijk deed ik niet meer mee. Ik meed het naar buiten toe gaan in de zomer...

Eigenlijk wil grote Mir ook niet graag naar buiten in de zomer.  Zo ergens rond zomertijd als de temperatuur omhoog gaat dan blijf ik liever binnen. Het alleen al kijken naar pluisjes die ronddwarrelen doen mijn ogen jeuken en het roept een niesreactie op. Ingeprogrammeerd, Pavlov-effect...  Mijn favoriete seizoen is de herfst, vlak na de nazomer waarin het nog broeierig warm kan zijn, maar de warmte je als een aangename deken kan omarmen omdat de zon niet meer zo intensief heet is. Mijn tweede favoriete seizoen daarna is de winter, omdat die kraakheldere luchten kan tonen waarin de wereld verandert in pasteltinten. Ik vond het dan vaak zo mooi, dat ik hele dagen wandelde door de sneeuw. Ondanks de koude voeten.