Waarom doorbreken we niet de systemen en ontmantelen we de instituten waar we slaafs achteraan lijken te lopen? We branden op waar we bij staan. Dan heb ik het ook over mezelf. Waarom doen mijn kinderen een poging een diploma te halen en spoor ik ze daarvoor aan? Waarom accepteer ik niet dat we niet allemaal hetzelfde zijn en hetzelfde kunnen en dat dat vooral ook voor mezelf geldt?
Ik wordt getriggerd door het wachten op de uitslag van het centraal schriftelijk eindexamen. Wachten op een eindnormering die op zich al een farce is; De parabool met de 10% 'verplicht gezakten'. De weerbaarheid en veerkracht die continu gevraagd wordt aan onze kinderen om aan de buitenwereld te laten zien dat je 'voldoet' om door te mogen... dat komt me erg bekend voor...
Ik heb bij mijn beide Agora-kinderen gezien hoe de ontscholing en het werken met challenges hun motor weer aan liet gaan. Hoe ze zich ontwikkelden op een veel breder vlak, dan wordt aangeboden in het traditionele onderwijs. Na een aantal jaren challenges kozen we er toch voor beide kinderen voor het examentraject in te gaan om een diploma te halen. En ik heb me zo vaak zo ontzettend schizofreen hierover gevoeld? Het is zo duidelijk zichtbaar hoe beide systemen - Agora en het traject van eindtermen halen - van elkaar verschillen. Waar Agora de kern aanraakt en deze aan de buitenkant zichtbaar maakt, zorgt het examentraject er weer voor dat de buitenkant bepaalt wat er van de binnenkant te zien is. Het is dodelijk voor zelfontplooiing, voor authenticiteit en voor het gevoel van 'leven'. Waarom stimuleer ik dan in hemelsnaam mijn kinderen een diploma te halen?
Ik weet waarom ik hier zo op stuiter. Hoeveel jaren ben ik zelf niet al bezig - zo niet mij hele leven - om me maar aan te passen om te laten zien dat ik 'waarde' heb. En al meer dan 15 jaren heb ik geen 'maatschappelijke economische waarde' meer omdat ik niet meer deelneem aan het werkende leven. Dat ik geen antwoord kan geven op de vraag 'En wat doe jij voor werk? Ik weet eigenlijk nog steeds niet zo goed hoe erop te reageren. Ik ben niet zo van de omwegen, maar om te vermelden dat ik sinds 2009 uit het werkende leven ben moeten stappen door ziekte wekt medelijden op waar ik niet op zit te wachten. Het feit dat ik mezelf nog van alles weer zag doen binnen mijn kunnen en toch als arbeidsongeschikt aan de kant werd gezet omdat ik niet kon voldoen aan dat wat men in onze samenleving als 'werkend leven' beschouwt laat sporen na. Dat je ondertussen wel als moeder thuis bent voor je kleine kinderen en later schoolgaande kinderen en wat het belang daarvan is, dat doet niet mee in onze maatschappij die toch voornamelijk nog gebouwd is op 'economische waarde'. En dat beginnen we ondertussen ook goed te merken aan de generaties kinderen die daaruit voortkomen en een sterke basis in opvoeding - vanuit veiligheid en vertrouwen - missen.
Mijn reactie was om te proberen conditie op te bouwen, maar elke poging strandde in onderuit gaan. Het advies van artsen, fysiotherapeuten, beweegcoaches, therapeuten... het ging altijd om maar doorzetten. Dan is het toch logisch dat ik ging denken: Dan doe ik niet genoeg of ik zet te weinig door. Terwijl ik al lang van mezelf weet dat ik veel te ver over mijn grenzen ben gegaan dat mijn lijf er mee stopte. Het innerlijke stemmetje volgen en de zelfkritiek uitzetten, dat is heel moeilijk in een omgeving die dat niet zo ziet en die dat niet zo begrijpt. Je wordt er moedeloos van en gefrustreerd.
En juist die frustratie over het niet kunnen doorbreken van de cirkel leidde er kort geleden toe dat ik op onderzoek ben gegaan naar wetenschappelijke artikelen. Als al die zogenaamde experts het me niet kunnen vertellen maar ook niet luistern naar wat ik aan feedback teruggeef, dan zal ik het toch echt zelf moeten uitzoeken en doen. En daarbij voelde ik me aangemoedigd door de erkenning van CVS/ME een paar jaar geleden als 'geen ziekte tussen de oren' en alle aandacht voor de onverklaarbare vermoeidheid door Long-Covid die er vooral is omdat het qua uitvalkosten nogal wat betekent voor de maatschappij. Een andere reden kan ik niet bedenken, helaas. Ik moet in mijn zoektocht notabene een artikel vinden dat is gebaseerd op onderzoek al uit 2010 en waaruit blijkt dat de standaard beweegaanpak bij een aantal mensen met CVS en ME niet helpt, maar het zelfs tot vervolgschade leidt! (1). Die wetenschap was er al, toen ik nog bezig was om te herstellen! Nog erger is het dat we horen in het nieuws dat kinderen met vermoeidheid een compleet verkeerde aanpak krijgen en dat dat in Amerika al lang bekend is (2). Het verwijst terug naar hetzelfde dat ik gevonden heb en wat al meer dan 15 jaar bekend schijnt te zijn... En ook daar luisteren de experts wederom niet naar de kinderen en niet naar de ouders. Sterker nog, ze worden door het systeem gestraft.
Wanneer dringt het tot ons door, dat we slaafs zijn aan onze instituten en system en ze maar blijven volgen omdat we denken dat we daarmee 'scoren' terwijl we tegen de muur lopen dat he niet werkt? Dat we uit onze angst stappen en gewoon doen dat gedaan moet worden. Stoppen met de te denken dat alleen het eindresultaat telt als succes? In de uitzending van 'Adieu God' ging Thijs van den Brink in gesprek met voormalig commandant in de Koninklijke Landmacht Mart de Kruif (3). Een pregnante vraag is dan natuurlijk hoe je vanuit het geloof omgaat met het verlies van je mensen als je daar verantwoordelijk voor bent geweest? Hoe je oorlog vanuit het geloof kunt verantwoorden. Even los we we daar inhoudelijk allemaal anders over kunnen denken, de overpeinzing van Mart de Kruijff ging over de definitie van succes. En dat gaat in onze westerse samenleving over het succes: wat heeft het nu voor effect gehad dat we in Afghanistan aanwezig zijn geweest? Mart de Kruijf heeft het over de kleine successen, dat bijvoorbeeld vrouwen hun vrijheid hebben kunnen ervaren. Over de zin van 'doodgaan' voor waar je voor staat, zingeving. Over het 'zijn op de plaats waar je bent' en het 'doen wat je wil doen' ook als dat niet oogt als maatschappelijk of economisch succes. Het gaat over het verlaten van de gedachte dat alleen het eindresultaat telt en de weg ernaar toe er niet toe doet. Mart laat voor mij zien dat je het instituut Kerk kunt verlaten en je beloof kunt behouden dat je moet doen wat je passie je ingeeft.
En dat geldt voor mij voor zoveel meer instituten en systemen. Voor de zorg, voor het onderwijs... de economische gedachte van maakbaarheid en succes loslaten en teruggaan naar de zingeving. Het belachelijk vinden dat je niet 'geslaagd' bent als je in de 8 x 3 uren centraal schriftelijk niet dat kunt laten zien wat vanuit het systeem aan je is opgelegd. En laten we vooral als ouders stoppen met dat te bekrachtigen door ermee door te gaan.
Verwijzingen naar genoemde artikelen en uitzendingen:
1. https://psychfysio.nl/6_05_2/
3. https://www.eo.nl/artikel/mart-de-kruif-in-adieu-god-tijs-van-den-brink?
Reactie plaatsen
Reacties