Agora voor ouders!

Toen ik vijf jaren geleden startte met bloggen voor Agora Roermond had ik niet gedacht dat er landelijk zoveel belangstelling voor de blogs zou komen en ik als ‘ervaringsdeskundige ouder’ met ouders van andere Agorascholen digitale meetings zou houden over mijn ervaringen als Agora-ouder! Begin maart nam ik deel aan een digitale sessie met de ouders van Xplore - Agora Amsterdam. De avond was georganiseerd door het netwerk van ouders (NOVA) in samenwerking met de ouderraad van Xplore.

Normaal gesproken kent zo’n digitale avond zijn eigen flow, is dan minder gestructureerd en niet alle vragen komen aan bod. Ook weet ik dat ik goed ben in ‘uitweiden’. NOVA had ervoor gekozen vragen van tevoren te bundelen en de meeting te laten leiden door een interviewer. Ik kreeg de vragen om me voor te bereiden. Het fijne is, dat ik hierdoor geprikkeld werd scherper naar mijn eigen Agora-visie te kijken. Ik roep blijkbaar heel vaak: “Kijk naar je kind!” en “Ben je bewust van je eigen conditioneringen, je eigen zorgen.” En dat zorgde voor een stuk bewustwording over mijn eigen ervaringen met opgroeien en school en mijn enorme voorliefde voor ‘regie over eigen ontwikkeling’, de noodzaak om vrij te kunnen zijn wie je bent.

Vanaf het moment dat je wordt geboren, word je beïnvloed door je omgeving. Je bent afhankelijk van je ouders om te kunnen ‘overleven’ en past je als baby al aan. Van 0 tot circa 4 jaar leer je jezelf omrollen, je knieën optrekken, lopen, praten en ga zo maar door. Daar doen je ouders weinig aan. Toch wordt dan verwacht dat je kind voldoet aan de grafieken van het consultatiebureau. Gaat het iets te langzaam, dan is er toch echt iets aan de hand! Het gevolg: vooral verontruste ouders. Daar begint het al! Of eigenlijk nog eerder: bij de controles bij de verloskundige. Op het moment dat je als kind naar school toe gaat moet je passen binnen het schoolsysteem en al werkende ben je inmiddels eraan gewend dat je je moet aanpassen aan wat het maatschappelijke systeem van je verwacht. Alles bij elkaar weinig ruimte om jezelf te zijn, niet?

Misschien is het feit dat er systemen bestaan niet het ergste. Systemen bieden helderheid en duidelijkheid en zijn voor een bepaald doel ontworpen. Met andere woorden: Het zijn ‘hulpmiddelen’, geen doelen op zich. Dat is vaak niet meer hoe we ermee omgaan; we laten inmiddels ons ZIJN erdoor bepalen. De grenzen die in het systeem zijn vastgelegd (en hoe willekeurig zijn die eigenlijk?) worden onze normen. We meten er onze Eigen-Waarde aan af. Zolang je binnen de bandbreedte van het systeem blijft tel je mee, val je daarbuiten dan ben je een ‘afwijking’. We pleisteren ons wat af met allerlei etiketten om alle afwijkingen van het systeem ook een naam te geven. Het wordt alleen maar erger met stapeling van beleid, nieuwe systemen en nieuwe protocollen; DE manier om als vrij geboren mens robot te worden en je autonomie geheel uit te besteden aan alles buiten jou. Genoeg actuele voorbeelden waar mensen 'het kwijt' zijn geraakt en zich nog alleen kunnen beroepen op het systeem.

De negatieve impact van deze levenslange brainwash is enorm! Het gaat inmiddels al lang niet meer erover dat we al iemand ZIJN als we geboren worden, we moeten blijkbaar nog iemand WORDEN. Hoe ingesleten dat gevoel is is komt zo duidelijk naar boven als we als Agora-ouders onze twijfels, zorgen en onzekerheden delen! Eigenlijk worstelt er niemand van ons ouders met zijn kind als hij zich niks aantrekt van de systemen. Veel zorgen en onzekerheden die we denken te hebben binnen het Agora-onderwijs komen voort uit normeringen binnen het traditionele onderwijssysteem en de maatschappelijke rollen. Dat is ‘natuurlijk’, je hebt als Agora-ouder ook tijd nodig om te ‘ontscholen’. Je mag je afvragen: “Leert mijn kind genoeg?” en “Wordt het wel voldoende uitgedaagd?” Je hebt immers het risico genomen om buiten gebaande onderwijskaders je kind zich te laten ontwikkelen. Het is wel enorm belangrijk dat je je ervan bewust bent dat deze vragen voortkomen uit oude conditioneringen en weinig zeggen over de ontwikkeling van je kind.

Of je kind genoeg leert suggereert dat er een standaard ‘genoeg’ bestaat, dat er limieten zijn aan leren. Of je kind voldoende wordt uitgedaagd en wat je daar allemaal aan zou moeten of kunnen doen is een valkuil! Het gaat er namelijk van uit dat er iets van buitenaf nodig is om uitgedaagd te worden. Tegelijkertijd maken we ons als ouders veel te druk over het gebruiken van social media terwijl we weten dat internet een grotere leerwereld is voor je kinderen dan enkel een onderwijzer voor de klas kan aanbieden of een ‘onderwijsuitgeverijboek’ kan omvatten. Of mijn kind ondersteboven op de bank in het klaslokaal hangt met zijn telefoon, of netjes op een stoel achter zijn tafeltje zit te kijken naar een leerkracht, dat vertelt me nog weinig over wat hij aan het ‘leren’ is. Ik ben dan nog wel steeds geneigd het prettiger te vinden als hij op een stoel zit met de veronderstelling dat hij zit te luisteren en dus te leren, maar dat is slechts een ingesleten vooronderstelling. Ik weet niet wat er in zijn hoofd omgaat totdat ik het vraag.

En daar komt de open deur: weet jij wat er in het hoofd van je kind om gaat? Hoe benader jij je kind? Ik kan me nog goed herinneren dat ik als kind het gevoel had dat het er weinig toe deed wat ik ergens van vond. Ik was immers klein en afhankelijk. Gelijkwaardigheid in de benadering kwam in die tijd ook nauwelijks voor. De ouder wist het namelijk toen altijd beter, net als de onderwijzer, de huisarts. En of die het nou echt wist of niet, zorgen van ouders had je als kind maar gewoon op te lossen door te luisteren en te doen wat gevraagd werd. Tot je zevende levensjaar zijn de theta golven onze 'hypnose' en zorgen voor conditioneringen die we aflezen aan onze omgeving. Dat levert weinig op aan zelfvertrouwen en eigenwaarde. Bovendien raak je eraan gewend dat er niet echt interesse voor jou is, maar of je ‘voldoet’. Je ontwikkelt allerlei eigen systemen om het toch enigszins te omzeilen – van dwarsliggen tot meegaand gedrag – en dat leidt weer tot nieuwe vooronderstellingen. Terug naar het ouderschap: zolang je niet beseft dat al deze dingen een rol spelen als je naar je kind kijkt wordt je afgeleid door je eigen conditioneringen en dagelijkse beslommeringen en leer je weinig van hoe het met de ontwikkeling van je kind gaat op een Agora-school.

Kan het anders? Ja! Veel zit in de intentie van de vraag en het bewust zijn van de ‘WHY?’ achter je eigen vraag als ouder. Is het echt een probleem met je kind waar je je zorgen over maakt of een onbewuste wens van jou dat hij ergens aan voldoet? Wil je echt weten hoe het met hem gaat, of wil je jezelf geruststellen? Het grappige is namelijk dat je kind de intentie voelt, de energetische boodschap achter de vraag. Dat heeft niks te maken met het kiezen van ‘aardige’ woorden, maar met je bewustzijn wat je vraagt en waarom. Als het niet ‘echt’ om hem of haar gaat is het resultaat het ‘weigeren van een verbinding’ of het geven van gewenste antwoorden of tonen van verwacht gedrag. In de puberteit wordt dat nog extra lastig als je kind zijn eigen grenzen gaat opzoeken en zijn eigen vrijheid verkent.

Wat ik dan ook weer leer op de avond van Xplore is dat Agora-onderwijs er ook voor ons is als ouders. Wie van ons zou vroeger niet gekozen hebben voor Agora-onderwijs als het had bestaan? Je kunt er ook nu – na de verplichte leerleeftijd – nog een hoop van leren. Het biedt je de mogelijkheid je te ontdoen van oude conditioneringen, die jou vroeger hebben belemmerd om je als jezelf te ontwikkelen. Het is nog niet te laat! Als je de tijd dat je kind Agora-onderwijs geniet gebruikt om je te ontwikkelen als Agora-ouder, dan profiteer je stiekem mee zonder ingeschreven te staan. Als ouders zich ontwikkelen tot Agora-ouder en coaches zich ontwikkelen tot Agoriaanse meesters, dan creëren we samen met onze kinderen een wereld waarin het ZIJN centraal staat. Waarin we elk met respect en ieders eigen-wijsheid onszelf zijn, elkaar benaderen en gezamenlijk tot ontwikkeling komen. En … ondertussen geniet van je je eigen Agoriaanse ontwikkeling.

Dat wat je in deze blog aantreft over wat Agora-ouders tegenkomen als hun kind naar een Agora-school gaat, daarvan kun je meer lezen en leren in mijn boek voor Agora-ouders dat verschijnt aan het begin van het schooljaar 2024-2025. Lees meer hierover in de blog: