Mijn bob de bouwers

Ik ben blij dat ik over de helft van de kuren ben en start vol goede moed aan mijn vierde kuur. Helaas merk ik dat ik steeds verder inlever met opknappen en ik voel me zwak. Mijn maag reageert erg gevoelig, net als mijn darmen en dat werkt niet echt lekker als de chemo in je lijf komt. Er zijn ontstekingen en ik word moedeloos bij het gevoel, dat dat zich niet zomaar vanzelf gaat oplossen. Ik vraag aan mijn arts of ik geen antibiotica mag. Helaas, dat gaat niet, dat wordt pas toegediend als het echt nodig is. Ik baal, want ik heb het gevoel dat ik dit er niet bij kan hebben en ik verlang naar hulptroepen.

Ik weet uit de vorige keren, dat aan het einde van de week na de chemo mijn lichaam via de daling van witte bloedcellen laat zien, dat het reageert op de chemo. Je voelt de energie wegvloeien en ik voel me dan ook slap en zwak. Bij de monitoring ’s middags blijkt dat ik verhoging heb. Het protocol: antibiotica om erger te voorkomen. Ben ik effe blij! Dan hoef ik toch niet alles zelf te doen! Als de antibiotica nu zorgt voor de ontstekingen, dan kan ik zelf wel mijn energie stoppen in het verhogen van de witte bloedcellen. Ik vertel het mijn arts. Die kijkt me bedenkelijk aan en waarschuwt me, dat de kans groter is dat het langer gaat duren voordat mijn witte bloedcellen stijgen en ik dus naar huis mag.

Ik hoor het, maar het kan er bij mij niet in. Ik geloof het niet, niet vanuit 'niet willen', maar ergens diep in mijn lijf is er een groot vraagteken. Ik neem me voor het aan mijn lichaam te vragen en leg met meditatiemuziek op mijn oortjes contact met mijn lijf. Niet echt gemakkelijk als het zoveel pijn doet. Ik haal moed uit het boek 'De kracht van het NU' van Eckhart Tolle, dat een vriend me heeft meegegeven naar het ziekenhuis. Kun je in het hier en nu zijn zonder je te laten afleiden door je gedachten? Kun je bij pijn die je ervaart zijn, zonder angst of verzet? Ik heb het al vaker geprobeerd en het is wonderbaarlijk hoe je je lijf dan anders ervaart. De pijn is er nog wel, maar je ervaart hem niet meer als zodanig. Zoals Tolle het verwoordt is er geen lijden meer als je er kunt zijn zonder dat je gedachten je sturen. Want die gedachten die willen alleen maar dat de pijn weggaat en dan zit je in verzet. En des te meer je je verzet, des te erger de pijn lijkt te worden.          

Het lukt me te verzachten en ik kan de groeipijn van een lichaam dat werkt aan de productie van witte bloedcellen voelen in mijn onderrug. Ik ga er met aandacht naartoe. Hoe zou beenmerg er eigenlijk uitzien? Hoe werkt dat productieproces? Er komt een beeld in me op van een grote zandvlakte waarop ik grijpers en bulldozers zie staan met mannen eromheen. Ik moet er om glimlachen, het zijn net bob de bouwers. Ik stel me zo voor dat ze toch ook wel een voorman moeten hebben en vraag aan een van de werkmannen waar hij is? Een van de bob de bouwers komt naar me toe. Ik vraag hem wat ze aan het doen zijn. 'Niks! We horen het nog wel als we aan het werk moeten,' zegt de voorman. Ik vraag hem om of ze niet alvast aan het werk willen gaan in plaats van te wachten op een opdracht? Van wie eigenlijk? Ik kan hen toch de opdracht geven? Hij antwoordt: 'Tja, dat moet eigenlijk wel kunnen.'

Ik moet lachen om mijn eigen voorstelling, maar ben benieuwd! Ergens voel ik een rotsvast vertrouwen dat het gaat lukken. Mijn man tempert mijn enthousiasme om te voorkomen dat ik teleurgesteld raak als het niet lukt, maar het voelt gewoon zo! Zaterdagmiddag zie ik de weekendarts die komt kijken hoe het gaat en me vertelt dat mijn witte bloedcellen zijn gestegen, iets dat ze niet hadden verwacht. Zondag stijgen ze opnieuw. Eigenlijk is dat niet volgens het medische boekje. Waar iedereen verbaasd is ben ik dat niet. Ik had het toch afgesproken?

Toen ik einde 2021 er ook aan moest geloven met corona, toen herkende ik dezelfde pijn in mijn lijf met het aanmaken van de witte bloedcellen. Ik voelde vooral pijn in mijn borststreek in het begin waar ook je thymusklier zit, maar daarna ook in mijn benen, rug en het leek op vervelende spierpijn. Het herinnerde mij aan de 'knokenpijn' in het ziekenhuis die je kunt ervaren als je lijf witte bloedcellen aanmaakt. De pijn was erg vervelend, maar gaf me de geruststelling van voorheen, dat mijn lijf hard werkte om weer gezond te worden. Ik vond het jammer om te horen hoeveel mensen om mij heen met dezelfde klachten zaten als ze corona hadden en er zich angstig over waren, omdat ze niet begrepen wat hun lichaam aan het doen was...