Is het mogelijk dat je dromen je waarschuwen? Dat er voortekenen voorbijkomen die je mag vertrouwen? En is het ook zo, dat anderen diezelfde signalen kunnen ontvangen en aan je doorgeven? Ik had een slecht voorgevoel bij eigenlijk alles toen ik verwezen werd naar het Academisch Ziekenhuis.
Het bleek niet alleen een voorgevoel; Het voortraject in het Academisch Ziekenhuis voelde zo onveilig, zowel qua menselijke maat als ook de enorme zwaarte van het behandelprogramma, dat ik het niet zag zitten. Een gebeurtenis tijdens de tweede chemokuur bewees dat de voortekens ook echt een waarschuwing waren die ik gelukkig ook serieus had genomen.
De tweede kuur is het schrikken geblazen in de tweede week. De toediening van de chemo is afgelopen en het is afwachten geblazen hoe het lichaam gaat reageren. Ik heb in de namiddag zin in warm eten en de arts geeft aan, dat het geen probleem is om in het restaurant te gaan eten. Dus met goede zin vertrekken mijn man en ik naar het restaurant. Ik heb zin in spaghetti bolognaise. Als ik een paar happen op heb gaat het helemaal mis. Ik heb het gevoel dat ik helemaal wegzak. Ik kan niet meer bewegen en alleen maar met mijn hoofd op tafel blijven liggen. Zelfs het ademhalen gaat erg moeilijk. Ik voel me hulpeloos, kan nog net een paar woorden zeggen en hoop dat ik niet weg zal zakken in een voor mijn gevoel niet meer wakker wordende slaap. Ik word met spoed opgehaald uit het restaurant; De liften staan klaar en de verpleegkundige hijst me in een rolstoel om me terug te brengen naar de afdeling. Als ik weer in mijn bed lig trekt het gevoel langzaam weg. Ik voel me gerustgesteld, dat ik weer in terug ben in de veilige omgeving van de afdeling. Wat blijkt na de kweekjes van de dag erna? Ik heb een infectie in de katheter en krijg antibiotica. De arts komt het me zelf vertellen. 'Blijkt toch hoe goed die wekelijkse controles zijn hoor Miriam! Anders hadden we die infectie niet ontdekt. Dat had een stille dood kunnen zijn!' De katheter zat in de grootste ader, de halsslagader, dicht bij het hart. Het niet ontdekken van de infectie zou betekend hebben, dat mijn hart ermee zou zijn gestopt... Nu werd in allerijl gestart met het toedienen van groeifactoren en antibiotica om het lichaam zo snel als mogelijk weer weerstand te kunnen laten bieden. Dat ging goed.
In de weken daarvoor, nog voordat ik een second opinion had in het ziekenhuis van Leuven sliep ik onrustig. Ik droomde dat ik in een ziekenhuisbed lag omringd door witte jassen die hard aan het werk waren om mijn hart weer aan de gang te krijgen. Een paar dagen later was ik met mijn dochter van 6 op weg naar de supermarkt toen ze opeens begon te huilen. Ik zette de auto aan de kant en vroeg haar waarom ze huilde. Ze had akelige beeldjes in haar hoofd. 'Ik droomde mama, dat je in het ziekenhuis lag en er allemaal mensen om je bed stonden omdat je hartje het niet meer deed.' Ik zat stijf van schrik en verbazing in de auto. Ze beschreef me precies dezelfde droom als ik had gehad!
Ik schrok van zijn verhaal en het drong tot mij door dat dat de reden was geweest om niet naar het AZM te gaan. Stel je eens voor dat hetzelfde was gebeurd in het AZM... ik zag het niet zitten, dat ik het daar had overleefd. Het gevoel was, dat ze niet in de gaten zouden hebben, dat ik er wel eens tussenuit kon piepen, voordat ze het in de gaten hadden. Dat gevoel werd gevoed door mijn ervaringen in het voortraject, dat ik meer een nummer was dan een mens en dat blijkbaar de planning van artsen, verpleegkundigen en de procedures zwaarder wogen dan de noodzaak van zorg voor de patiënt. Daar zaten mijn wantrouwen en mijn angst. Blij dat ik mezelf serieus nam en ervoor koos door te gaan met zoeken totdat ik vertrouwen voelde voor zowel het ziekenhuis, als mijn arts als ook de behandelmethoden.
Pas vele jaren later drong het tot me door, dat ik al aardig op weg was afscheid te nemen. Mijn lijf was niet meer in charge, mijn hart tikte nog en ik kon nog ademhalen. Maar het geluid om mij heen ging steeds meer naar de achtergrond en werd vervangen door een ruis en in mijn geest liepen beelden van mijn leven voorbij. Ik zag mezelf schommelen op vakantie in Luxemburg, samen spelen met andere kinderen... totdat de verpleegkundige aan me schudde, me rechtop zette en in de rolstoel hees. Ik besefte, toen ik las over de bijna-dood ervaringen en verhalen over het bewustzijn van cardioloog Pim van Lommel, dat ik al een proces was ingestapt naar de dood. Ik had misschien nog graag het licht gezien waar iedereen met een bijna-dood-ervaring het over heeft. Dat schijnt namelijk de angst voor het doodgaan weg te nemen bij velen. Dat heb ik dan 'helaas' gemist... het was nog niet 'de bedoeling'.
Reactie plaatsen
Reacties