Luister terwijl je leest.... Alice in Wonderland - Drink me!

Ik ben Miriam -door vrienden vaak Mir genoemd- geboren en opgegroeid in Zuid-Limburg, een dichterlijk, on-Nederlands stukje Nederland. Door het werk van mijn vader heb ik meerdere dorpen en in de stad Maastricht gewoond en op meerdere scholen gezeten totdat ik ging bedrijfseconomie ging studeren in Maastricht. Ik ben echter niet echt een cijfermens zoals een accountant, maar veel meer een organisatiemens. Als je mijn cv zou bekijken, dan zie je dat ook terug in functienamen die vooral te maken hebben met adviseurschap en het zijn van een spin-in-het-web binnen een organisatie. Ik genoot ervan om mensen zich op hun plek te laten voelen en tot hun recht te laten komen in balans met de bedoeling van de organisatie. Het was mijn werk dat ik jarenlang heb gedaan. Werk dat ik ook in mijn rol heb volgehouden die gebruikelijk is in onze maatschappij. Veel uren maken, continue planning, harde deadlines en je continue aanpassen als een Barbapapa. Totdat ik letterlijk en figuurlijk tot stilstand kwam.

Ik ontdekte tijdens die periode eclectische energetische natuurgeneeskunde. Een hele andere ingang naar het leven vanuit het immateriële, het energetische. De ‘reguliere’ geneeswijze zoals die al eeuwen wordt doorgegeven van generatie op generatie in verschillende culturen. Het leerde me beter luisteren naar mijn lichaam en naar mijn stemmetje, mijn intuïtie, maar ik kon het nog niet echt omarmen als iets dat ik 'serieus' moest nemen. Ondanks dat ik veel herkenning vond in de kijk op het holistische, de samenhang tussen lichaam en geest, vond ik toch dat ik met beide voeten op de grond moest blijven staan. En dus bleef de natuurgeneeskunde voor mij iets van een hobby die ik vooral voor mezelf inzette.

Mijn beide kinderen hebben Agora-onderwijs in hun middelbareschooltijd genoten, een onderwijsvorm waar relationeel autonoom leren centraal staat. Bij Agora gaat het om de blauwdruk van het kind en het zich van daaruit ontwikkelen om zijn plek te vinden als deelnemer in de samenleving. Toen ik daarmee kennismaakte kwamen de materialistische, fysieke samenleving en mijn spirituele kijk op het leven samen. Ik heb het beschreven in het boek ‘Help, ik word Agora-ouder!’ dat gaat over het belang van bewustwording van onze ouderrol om onze kinderen -vanuit een basis van vertrouwen en veiligheid zich te laten ontwikkelen in vrijheid en verbinding (zie de pagina 'A new school').

Tijdens de coronapandemie kwam er een kans op mijn pad om iets te doen aan een aantal vragen op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. Die kans heb ik gegrepen en er veel inzichten uit gehaald die me terugbrachten op mijn eigen pad,  mijn eigen blauwdruk.

Mir

Als klein meisje was ik al een echte Alice. Ik droeg een blauw jurkje met pofmouwtjes, witte sokken en glanzende zwarte lakschoentjes. Ik voelde me er prachtig in. Mijn moeder had het jurkje zelf genaaid, gemaakt van dezelfde stof als haar eigen jurk. Het lint in mijn haren haalden we in de kleine fourniturenwinkel, midden in het dorp. Vol vreugde draaide ik rondjes, zodat mijn jurkje vrolijk om me heen danste.

Ik was een dromer, zowel thuis als op school. Ik had weinig nodig om weg te dromen en 'ergens anders' te zijn. Het dromen vulde in wat ik in de echte wereld miste. Op papier liet ik prinsen en prinsessen tot leven komen. Ik zat vak ijverig te tekenen en te kleuren. In de klas was ik altijd bezig met doodlen terwijl ik tegelijkertijd aandachtig naar de juf luisterde.

Ik had een denkbeeldig hondje dat overal met me meeging. Ik herinner me nog precies hoe ik, net voordat we de auto instapten, vroeg of de deur nog even open kon blijven totdat mijn hondje ook binnen was. Mijn vader knikte grinnikend, mijn moeder lachte voorzichtig achter haar hand. Stiekem voelde ik me daar een beetje verlegen om, maar mijn hondje… dat bleef toch mijn trouwe metgezel.

Ik smulde van verhaaltjes die mij werden voorgelezen. Uit de woorden maakte ik zelf de beelden erbij. Op school maakte ik mijn werkjes niet af in groep 3 omdat ik aan de lippen hing van de juf terwijl zij het verhaal van Duimelijntje voorlas aan groep 4. Vaak dreef ik mijn moeder tot wanhoop door haar steeds weer te vragen het zelf verzonnen verhaaltje van de dag ervoor opnieuw te vertellen voor het slapen gaan… als ze iets vergat of anders vertelde, dan corrigeerde ik haar onverbiddelijk. Een van de veiligste momenten in mijn jeugd was het voorgelezen worden door mijn vader op schoot. Een oase van rust en een cocon om in weg te dromen... 

Ik neem je graag mee in verhalen van vroeger, in wat kleine Mir heeft onthouden... of was het misschien toch een droom?