Ik was een dromer, zowel thuis als op school. Ik had weinig nodig om weg te dromen en 'ergens anders' te zijn. Het dromen vulde in wat ik in de echte wereld miste. Op papier liet ik prinsen en prinsessen tot leven komen. Ik zat vaak te tekenen en te kleuren. In de klas was ik altijd bezig met doodlen terwijl ik tegelijkertijd aandachtig naar de juf luisterde.
Als je in mijn foto-album kijkt, dan zie je dat ik als klein meisje een echte Alice was. Ik droeg een blauw jurkje met pofmouwtjes, witte sokken en glanzende zwarte lakschoentjes. Ik voelde me er prachtig in. Mijn moeder had het jurkje zelf genaaid, gemaakt van dezelfde stof als haar eigen jurk. Het lint in mijn haren haalden we in de kleine fourniturenwinkel, midden in het dorp. Vol vreugde draaide ik rondjes, zodat mijn jurkje vrolijk om me heen danste.
Ik had een denkbeeldig hondje dat overal met me meeging. Ik herinner me nog precies hoe ik, net voordat we de auto instapten, vroeg of de deur nog even open kon blijven totdat mijn hondje ook binnen was. Mijn vader knikte grinnikend, mijn moeder lachte voorzichtig achter haar hand. Stiekem voelde ik me daar verlegen om...
Ik smulde van verhaaltjes die mij werden voorgelezen. Uit de woorden maakte ik zelf de beelden erbij. Op school maakte ik mijn werkjes niet af in groep 3 omdat ik aan de lippen hing van de juf terwijl zij het verhaal van Duimelijntje voorlas aan groep 4. Vaak dreef ik mijn moeder tot wanhoop door haar steeds weer te vragen het zelf verzonnen verhaaltje van de dag ervoor opnieuw te vertellen voor het slapen gaan… als ze iets vergat of anders vertelde, dan corrigeerde ik haar onverbiddelijk. Een van de veiligste momenten in mijn jeugd was het voorgelezen worden door mijn vader op schoot. Een oase van rust en een cocon om in weg te dromen...
Als volwassene verdwijnt langzaamaan dat verwonderlijke en dromerige. Toen ik zelf kinderen kreeg kon ik weer beter bij mijn eigen kleine wereld van vroeger. Zo heb ik mijn kinderen al heel jong voorgelezen en dat hebben we lang volgehouden bij het naar bed toe gaan. Van mooie prentenboeken tot en met de klassieke Jip en Janneke boeken. Ik knutselde graag met mijn kinderen mee en liet dan automatisch mijn fantasie weer zijn vrije loop gaan.
Met inmiddels twee jongvolwassen kinderen vindt mijn Mir haar plek dagelijkse verwondering... dat kwam weer terug tijdens corona toen het leven gedwongen in een ander tempo verliep en de wereld een stuk kleiner was. Toen je je ogen weer kon openen voor al het moois dichter bij huis, 'rundumhause' en bleek dat er veel te genieten was van wat we zo vaak voor lief nemen. Als je de gave hebt om het kleine om je heen elke dag te zien en je erover te verwonderen, in het hier en nu, dan kun je net als Alice in Wonderland van veel genieten! Ook zonder blauw jurkje en een strik in je haren!
Reactie plaatsen
Reacties