Hoe doet Sinterklaas dat?

Een korte tijd woonde Mir met haar ouders in Maastricht, in een tussenwoning. Een nieuwbouwwijk met voor het huis een braakliggend terrein, waar veel bouwafval lag van de net gebouwde flats ertegenover. Op de begane grond waren er winkels en erboven kon je wonen. Haar broertje was amper een jaar oud en had veel aandacht nodig van haar moeder. Haar vader was druk met z'n werk. Als ze frietjes aten, dan mocht Mir als vijfjarige met briefje en geld het plein oversteken en in de friture frietjes halen. Vaak hield haar moeder haar vanaf de voordeur in de gaten of alles goed ging. Wat een avontuur! 

In de buurt waren er kinderen die ze nauwelijks kende. Er was een jongen met een skelter, die reuze snel kon trappen. Ze mocht hem niet, omdat hij altijd probeerde iemand van de kinderen te plagen. Een verwend jongetje dat 'mestreechs' praatte en waar ze ook een beetje bang voor was, omdat hij zoveel groter was. Naast haar, aan de rechterzijde, woonde een gezin met ook een dochtertje. Ze was er wel eens gaan spelen. Een ietwat ander gezin dan thuis. Er was meer rommel in huis, maar er mocht ook best wel veel! Samen speelden ze wel eens in de zandbak. Ook had Mir al een keer een pop geruild waar haar moeder niet zo blij mee was. De pop die ze had geruild was net nieuw en ze kreeg een een pop voor terug met vieze kleertjes en afgeknipt haar. De pop keek wel vrolijk en had een roze jurkje aan met met witte stipjes.

Als het nodig was, dan paste de buurvrouw wel eens op Mir. Als haar moeder bijvoorbeeld met haar broertje naar de dokter moest, als ze boodschappen ging doen of als ze even rust wilde als haar broertje sliep. Mir vond het wel spannend bij de buren. Ze wist eigenlijk nooit goed, of iets wel of niet mocht en of ze het goed deed. Ook praten de mensen hard tegen elkaar en maakten de vader en moeder vaker ruzie. Dat kon ze wel eens horen in hun eigen huis. 

Toen haar ouders een keertje weggingen en een nachtje zouden wegblijven, toen mocht Mir bij de buren blijven slapen. Ze mocht er ook mee avondeten. Het waren best wel lieve mensen. Ze beloofden Mir en haar buurmeisje, dat ze de schoen mochten zetten. Het was immers bijna Sinterklaas! Mir had eigenlijk geen idee of Sinterklaas wel wist wat ze wilde hebben en toen stelde de buurvrouw voor om maar gewoon een tekening te maken voor Sinterklaas. 

Ze maakten samen met het buurmeisje een tekening en ze stopten die in hun schoenen, samen met een wortel. Mir vond het maar verdacht, want hoe kon Sinterklaas nou weten, dat ze bij de buren zou slapen? Er had toch niemand een brief gestuurd naar Sinterklaas? En wat voor cadeautje zou ze dan krijgen? 

Na het avondeten deden ze nog een spelletje en toen moesten ze naar bed. Mir kon niet slapen. Het was een vreemd huis met een vreemd bed, al leek het huis in spiegelbeeld natuurlijk wel op hun eigen huis. Hoe ze ook draaide in bed en met haar ogen kneep, ze kon de slaap niet vatten. Bovendien kon ze haar vragen over Sinterklaas niet uit haar hoofd zetten.

Ze hoorde de ouders naar bed gaan en toen was het doodstil in huis. Ze spitste haar oren of ze misschien iets kon horen op het dak. Zo'n paard kon toch niet geluidloos over de daken lopen? Er was een kachel, dus... tja, hoe Sinterklaas daar dan uit moest komen? Ze besloot om stiekem uit bed te stappen en zachtjes de trap af te lopen. Ze hoorde de klok twee uur slaan, dus het was goed mogelijk, dat de Sint misschien al was geweest?

Zachtjes opende ze de woonkamerdeur die een beetje piepte. Ze bleef stilstaan of ze haar boven niet gehoord hadden... De gordijnen sloten niet helemaal waardoor er nog licht naar binnen viel van de lantaarnpaal op straat. Niks! De tekening en de wortel zaten nog in haar schoen en ook in de schoen van haar buurmeisje. Ze ging weer terug in bed liggen.

Ze moest toch even in slaap gedommeld zijn toen ze wakker schrok van een geluid! Haar hart bonsde in haar keel... misschien was het Sinterklaas? Opnieuw stapte ze zo zachtjes mogelijk uit haar bed, opende de deur, bleef even stilstaan of niemand haar had gehoord en liep op haar blote voeten verder. De trap af. Halverwege bleef ze zitten. Ze durfde eigenlijk niet meer verder de trap af, want stel je voor dat piet zich betrapt zou voelen? Zou ze dan wel een cadeautje krijgen? Of zou hij haar dan in de zak stoppen?

Stijf van de spanning bleef ze zitten. Ze wist niet meer hoe lang ze gezeten had, voordat ze zich weer durfde te bewegen. Voorzichtig liep ze de trap verder af en opende de woonkamerdeur. Ze tuurde naar de schoen... nog niks. Ze besloot toch op de trap te blijven zitten. Het kon toch niet lang meer duren voordat Sinterklaas hier voorbij zou komen? Ze hoorde de klok al vier uur slaan?

Mir zat er een hele tijd en kreeg het koud. Bovendien had ze erg veel slaap. Zou ze nog blijven wachten of toch maar naar bed gaan? Sinterklaas zou nu toch niet meer komen, toch? Ze besloot naar bed te gaan, teleurgesteld dat ze Sinterklaas niet had kunnen betrappen op het kunstje van het door de schoorsteen komen. Ook dacht ze aan de nog niet gevulde schoen.

Ze was diep in slaap toen haar buurmeisje haar opgewonden wakker maakte. Sinterklaas was geweest! Er lagen cadeautjes in de schoen! Echt waar? Toen ze snel mee naar beneden liep lag er een chocoladeletter in haar schoen en een setje kleurpotloden! De tekening en de wortel waren weg. Potverdorie! Ze had Sinterklaas dan toch nog gemist die nacht. Was ze maar wakker gebleven, dan had ze geweten hoe hij het voor elkaar kreeg om via de schoorsteen en de kachel toch het huis binnen te komen. Het bleef een raadsel...