It takes two to tango?

“De dans tussen leerling en coach" is een uitdrukking van een van de coaches die ik graag overneem en de rode draad weergeeft van mijn gesprekken. Als ik aan coaches vraag of een leerling in staat is om zelf met de ChallengeMonitor te werken en ze daarin ondersteunen, dan krijg ik steevast het antwoord: “Dat hangt helemaal van het kind af. Zoveel kinderen, zoveel wijzen van ondersteuning in mijn coachgroep”. En daarop aansluitend: “Dat vraagt om alles uit de kast te halen als coach”. Elke relatie coach-leerling maar ook elke coachgroep kent zijn eigen dynamiek. Zo zie je in praktijk dat de dagstart kan verschillen per coachgroep en bijvoorbeeld de ChallengeMonitor bij de ene coach fungeert als leidraad en filosofie en de andere coach het format letterlijk aanhoudt. Dat de ene coachgroep wel werkt met weekplanningen en de andere niet. De 'choreografie van de dans' is een op maat gemaakte mix van coach, leerling, coachgroep, ChallengeMonitor en ProgressMonitor waarbij de coach er op let dat hij zo goed mogelijk aansluit bij de leerling en de dans niet leidt tot blessures bij de leerling of tot onderpresteren. Als we maar dansen… Duidelijk is, dat de coaches zich goed bewust zijn van de verschillen in ontwikkeling bij ‘hun’ kinderen, maar het gaat er vooral ook om dat er gedanst wordt! Waar de ene leerling regelmatig op de tenen wordt getrapt of bijgestuurd door de danscoach, daar danst de andere leerling moeiteloos zijn eigen dansje! 

Terug de vraag of wij niet 'overvragen' bij Agora: We vergeten gemakkelijk dat in het reguliere onderwijs kinderen allemaal hetzelfde dansje doen op hetzelfde moment. Er wordt hen bijvoorbeeld niet gevraagd te plannen, het wordt hen opgelegd door elke leerkracht met huiswerk en toetsen. Vanaf het eerste jaar middelbare school verzuipt de leerling in alle opdrachten die hij in elke les meekrijgt en hoeveel ouders zitten dan met hun kind om tafel om het te helpen daarmee? Hoeveel mentorlessen worden daar niet aan besteed? Het grote verschil met Agora is dat het kind leert afspraken te maken met zichzelf. Het kan zelf ontdekken hoe betekenisvol het is om te plannen en wat de consequenties zijn als het zijn eigen afspraken niet nakomt; Er was toch een duidelijke 'WHY' in zijn challenge? Dat wat je wil, daar moet je ook iets voor doen en dan is planning een nuttig hulpmiddel en wordt betekenisvol. We overvragen daarmee minder dan in het reguliere onderwijs maar geven ruimte om je te ontwikkelen. Wat in ieder geval helder wordt uit coachgroepen waar ouderejaars Agoraleerlingen zich voorbereiden op een komend examenjaar, is dat de drive om te leren groter wordt met dat wat ze van zichzelf geleerd hebben in de voorgaande jaren.

Wat me is bijgebleven van mijn gesprekken met de coaches is dat onze kinderen op Agora in handen zijn van gemotiveerde coaches die zonder enige uitzondering uitgaan van ‘ons’ kind en wat het nodig heeft en zich daarbij kritisch naar zichzelf opstellen. Een aangenaam gevoel! Onze kinderen willen we –net als de coaches- alle ruimte geven om te ontdekken en zich langs die weg te ontwikkelen. En die intrinsieke motivatie van de coaches, daar zit het dus wel goed mee. Maar… terug naar de zich ontwikkelende puber en in hoeverre dat wat Agora nu biedt daar voldoende rekening mee houdt?

Ik hoor in de gesprekken met de coaches ook terugkomen het zoeken naar de balans tussen ‘motiveren’ en ‘opleggen’ als je bijvoorbeeld van mening bent dat de leerling ermee gebaat zal zijn bepaalde workshops te volgen waar hij zelf niet aan heeft gedacht of die hij zelf niet wil kiezen. Ik heb geen enkele coach horen zeggen dat iets ‘moet’. Maar mogen we niet af ten toe vragen dat iets 'moet'? De basiskennis waarmee je overzicht en inzicht hebt als volwassene voor het maken van keuzes en beter kunt overzien welke consequenties je keuze heeft, dat is er nog niet bij het kind. Het kunnen bepalen wanneer je voldoende van een onderwerp geleerd hebt. De leerling die nog nooit gehoord heeft van een appel zal niet om fruit vragen en is misschien ook helemaal niet bekend met het feit dat een sinaasappel onder de noemer fruit valt. Dus moeten we dan maar wachten tot hij zin krijgt in een appel? Of net als vroeger, het fruithapje aanbieden en leren eten? 

Zou ‘aanvulling’ op het reeds bestaande instrumentarium kunnen zijn het aanbod van workshops en het meer mentor of vakexpert zijn van de coach op de momenten dat dat nodig is? Een beetje 'lenen' van het reguliere systeem? Dat zou naar mijn mening de kwaliteit van Agora alleen maar ten goede komen. Eigenlijk hebben we het dan over het op het juiste moment inzetten van instrumenten en rollen waar het kind aan toe is en dan kan een 'gewone les' of het aanbieden van kennis en vaardigheden net zo goed motiverend werken en betekenisvol zijn. De coachrol en de rol van de vakexpert mogen verder uitgekristalliseerd en afgestemd worden om de ‘ontdekking en oriëntatie’ en het ‘doelgericht werken’ dichter bij elkaar te brengen, met het oog op het examentraject. Daarin heeft Agora nog een weg te gaan.

Om de ouderparticipatie mogelijk te maken en te verankeren ben ik er voor om het benaderen van ouders, bedrijven in instellingen (in een andere rol dan belanghebbende ouder) te professionaliseren en te structureren. Denk dan aan doelmatige en tijdige communicatie, goede voorbereiding van de workshop en daaraan gekoppelde voorbereide ontvangst van de workshopgever als ook ‘zakelijkere’ afspraken met de leerlingen als deelnemers. Ik ben voorstander van een ‘minimum’ aantal deelnemers van een workshop en 'afspraak is afspraak'. Daarnaast lijkt het de geschikte tijd met de toename van het aanbod aan workshops om te gaan werken aan borging van kwaliteit en kwantiteit van de ouderparticipatie om ervoor te zorgen dat dit ook echt een 'onderwijspijler' van Agora onderwijs wordt. 

Al met al ben ik blij verrast door wat ik heb gehoord in mijn gesprekken met de coaches en de mogelijkheden die de kinderen hebben bij Agora Roermond om zich als zichzelf verder te ontwikkelen. De basis is er, de dans kan gedanst worden. Maar we zijn er nog niet; het zal de komende jaren nodig blijven te investeren in doorontwikkeling en om te kunnen blijven waarborgen en te behouden wat al goed loopt. Dat doen we met z'n allen, coaches en ouders. Dus... 'It takes more than two to tango!'