Neem als Agora ouder tijd om te ontscholen!

Bij Agora mogen kinderen eerst ontscholen; ze mogen zich ontdoen van de conditioneringen die er zijn ingegoten uit het reguliere systeem. Dat doen ze vooral het eerste jaar maar misschien ook wel iets korter of langer! Het is een grote overgang om van 'doen wat je gezegd wordt’ naar ‘je realiseren wat je leuk vindt en zelf mogen kiezen'. Het is van groot belang dat je kind deze fase doorloopt en eigenlijk zo weinig mogelijk muurtjes en voorbestemde paden tegenkomt! Dat is even wennen. De muren en paadjes waren niet als belemmering bedoeld, maar vooral een zekerheid en veiligheid dat ze je naar een succesvol behalen van een diploma zouden leiden en daarmee een vorm van ‘veiligheid’. Die veiligheid en het ontdekken van eigen grenzen én mogelijkheden, dat doen de kinderen samen met andere kinderen en de coaches. Daarbij is het dus belangrijk de ene zekerheid van buitenaf opgelegd te gaan vervangen door je eigen veiligheid!

Agorakinderen onderscheiden zich in hun authenticiteit tonen. Wat vooral de buitenstaander opvalt als hij Agora bezoekt is dat de kinderen onbevangen zijn; Dat ze zich vrij voelen hun mening te laten horen, dat ze niet bang zijn om vragen te stellen, maar ook dat ze net zo goed hun desinteresse tonen of het met je oneens zijn. Ze zijn zich steeds meer bewust van wie ze zijn en wat ze willen, waar hun successen zitten en waar hun valkuilen. Het toont aan dat het gelukt is te deconditioneren in die zin dat de kinderen niet bezig zijn met willen voldoen met wat er van buitenaf aan ze wordt opgelegd. Dat is de basis om te kunnen gaan focussen op wat ze willen en gemotiveerd kunnen zijn dat te doen wat nodig is om daar te komen.

Het is ook van belang dat je kind niet naar de conditioneringen van zijn ouders gaan leven; daarmee doe je het agoraonderwijs teniet. Conditioneringen hebben we allemaal als ouders; De meesten van ons zijn opgevoed in het reguliere onderwijssysteem. Het is van enorm groot belang dat je je onbewust conditioneringen bewust maakt, anders ben je direct of indirect nog je kind aan het opzadelen met al die verwachtingen die niet van hemzelf zijn. Ontscholen is daarmee de allerbelangrijkste en allereerste actie die een participerende ouder van Agora mag uitvoeren.

Wat ik heb geleerd in de loop der jaren is om veel minder uit te gaan van ‘moeten’, resultaten en prestaties. Ik kwam erachter dat als daar de schoen ging wringen bij mijzelf en ik zo'n gevoel van onmacht kon ervaren, dat het mij dan vertelde dat ik zelf in control wilde zijn en ik een eigen verwachtingspatroon had voor wat het beste was voor mijn kind. Of je het dan bewust of onbewust doet; je zadelt je kind daarmee op met het 'goed kunnen doen' of 'niet goed kunnen doen'. Het zijn jouw verwachtingen die hij gaat naleven en dat heeft weinig te maken met zijn autonomie. Overheerst de zorg en de wens van jou als ouder, dan ben je eerder een blok aan het been van je kind in zijn ontwikkeling.

Je kind hoeft niets te vertellen van school en je houvast om te vragen hoe lessen gingen is er niet meer. Je vraag je kind niet meer wat het heeft gedaan en gepresteerd, dat is immers niet bekend bij jou. Wat vraag je dan? "Hoe was je dag?" open, geïnteresseerd en betrokken, zonder waardeoordelen die je vooraf al kunt hebben bij mogelijke antwoorden. Je observeert en luistert. Des te zuiverder en zonder waarden jouw belangstelling is, des te meer je kind je zal betrekken bij wat hij op een dag beleeft en daarmee dus bij zijn ontwikkeling. Natuurlijk is het ene kind wat spraakzamer dan het andere, maar eigen belangstelling roept nagenoeg altijd openheid op. Er is immers niks dat je fout kunt doen of goed als er geen verwachtingen aan vasthangen.

Voor mij betekent regelmatig overleg in de driehoek coach-leerling-ouder zekerheid en het voldoet aan mijn behoefte aan houvast;  Ik overleg niet over mijn kind, maar met mijn kind. Ik hoor van mijn kind al hoe het gaat en ik bespreek ook welke vragen ik als ouder heb en die ik wil bespreken met de coach. De coach vertelt mij welke afspraken er met mijn kind zijn gemaakt en hoe dat gaat. Als het goed is, dan komen de verhalen nagenoeg overeen of we vullen elkaar aan. Daar word ik nog altijd erg blij door! Het is zo fijn om je kind op dezelfde manier te zien en vooral ook dat hij dat zelf (h)erkent. Verbaas je daarbij niet over hoe wijs je eigen kind (al) is! Antwoorden komen net zo goed van hem zelf als van de coach. 

Ik bereik dan ook heel graag potentiële, nieuwe en nog 'piepjonge' Agoraouders met deze boodschap: Ontspan! Adem in en adem uit! Realiseer je dat je veel vragen stelt vanuit je eigen conditionering. Stel de vragen die je hebt over je kind eerst eens aan jezelf? Waar komt de vraag vandaan? Is het een vraag over je kind of een zorg of angst van jezelf? Als hij van jezelf is, wat is dan de onderlinge behoefte waar het antwoord aan moet voldoen? Is het antwoord onvoorwaardelijk of is er maar een antwoord mogelijk dat jouw zekerheid en rust geeft en je angst wegneemt? 

Durf vertrouwen te hebben in je kind, observeer en ben vooral als een ‘Alice in Wonderland’ nieuwsgierig. Denk terug aan die eerste jaren van je kind dat het zelf leerde kruipen, rechtzitten en lopen. Allemaal zonder jouw directe inmenging maar wel met jouw ondersteuning, duwtje in de rug of aanmoediging. Het is in wezen niet anders geworden. Neem de tijd om zelf te reflecteren hoe jij meegaat met je kind. Want dat het je beïnvloedt, dat is zeker! Als je kind verandert, dan zul je mee moeten. Wissel eens van gedachten met andere ouders, nieuwe Agoraouders bij wie je ontdekt dat je met dezelfde vragen zit als andere ouders en ouderejaars Agoraouders om je te kunnen geruststellen dat het 'gewoon' goed kan komen met jouw ouderkeuze voor Agoraonderwijs!