Ik kan uitgebreide nieuwe blogs gaan schrijven, maar ik heb er alles al over verteld... ik sta nog volledig achter de Agoragedachte zoals in het begin. Wat ik wel kan vertellen, is dat mijn beide kinderen heel goed laten zien de afgelopen jaren hoe het Agora-onderwijs hen op weg heeft geholpen en nog steeds helpt en hoe het traditionele onderwijs het tegenovergestelde doet. Mijn beide kinderen zitten nu in het vervolgonderwijs met afwisselende ervaringen. Wat ik een positieve ontwikkeling vind is dat er meer hogescholen en universiteiten onderweg zijn hun studieweg anders vorm te geven, langs bijvoorbeeld het opbouwen van een portfolio in plaats van het afnemen van toetsen en dat is bemoedigend. Maar dat staat nog in de kinderschoenen. Het is en blijft onzeker of het ook echt gaat werken en mijn kinderen zitten in zo'n overgangsfase. Mijn oudste heeft er momenteel helemaal niks aan - zij moet het doen met reguliere toetsen - en mijn zoon is gestart met het eerste jaar van porfoliowerken op een hogeschool.
Ik heb bij beide kinderen afgelopen jaren gezien hoe Agora tot in hun tenen zit. Mijn oudste is een voorbeeld van hoe Agora optimaal kan werken. Momenteel zit ze in de afrondende fase van haar bachelor psychologie. Ze verzucht nog vaak genoeg dat ze liever haar huidige studie op een Agoriaanse manier zou willen doorlopen. Ze weet heel goed hoe ze het beste kan leren, wat haar bedoeling is van de studie die ze doet en ze is absoluut gemotiveerd om haar 'challenge' aan de universiteit af te ronden. Maar ik zie ook wat er ondertussen gebeurt... waar Agora kijkt naar het kind en het begeleidt en coacht, daar interesseert de universiteit zich eigenlijk helemaal niet voor haar studenten. Het is aanpassen, flexibel zijn, geduld hebben, omwegen maken. Zoiets als 'het doel heiligt de middelen', maar wat kost het? Het leidt tot het verder weg gaan van jezelf, delen van jezelf weer even in de koelkast zetten en met zelfreflectie en bijsturing toch proberen te scoren binnen het 'falen-slagen' principe. Dat heeft weinig met het optimaliseren van kwaliteiten te maken, niks met intrinsieke motivatie en al helemaal niet met het gereedmaken van jongeren voor het werk wat ze willen gaan doen. Sterker nog, het houdt ze erbij vandaan.
Bij mijn jongste was heel duidelijk de omschakeling van Agora naar traditioneel onderwijs te zien toen hij in zijn examentraject zat. Hoeveel motivatie en energie dat niet kostte om te kunnen aantonen dat je een diploma 'waard' bent! Hoe hij elke keer opnieuw moest opboksen tegen zichzelf omdat je probeert de prestaties te laten zien die worden verlangd, maar geen invloed hebt op de wijze waarop je dat mag doen. Het is ondermijnend voor zelfvertrouwen, funest voor de opgebouwde zelfzekerheid, leidt tot veel frustratie en vraagt enorm veel energie. Energie die gaat zitten in het aanpassen van jezelf. Je doet het voor niemand goed, ook niet voor jezelf. Na het eindelijk behaalde diploma zie ik de opluchting en het terugkomen van de energie en motivatie. Nu hij gestart is met een vervolgopleiding waar er portfolio-gericht wordt gewerkt zie ik weer levenslust en veel motivatie voor de lessen die hij interessant vindt. Dat wat hij doet is weer betekenisvol. Zonder enig mopperen zit hij zijn opdrachten te maken. Intrinsiek gemotiveerd om te laten zien wat hij kan, omdat hij die gelegenheid weer krijgt en hij doet wat hem uitdaagt.
Tegelijkertijd is het niet altijd gemakkelijk om mee te gaan in traditioneel vervolgonderwijs als je Agora eenmaal kent. Het examentraject was als eerste al geen pretje als je eerst hebt mogen ervaren wat 'regie over eigen ontwikkeling' inhoudt in het werken met challenges. En het vervolgonderwijs, dat is nog klaar voor de eigen-wijze Agorianen. Agora-onderwijs leidt tot eigenaarschap, verantwoordelijkheid nemen, zelfsturend leiderschap, weerbaarheid, eigenzinnigheid en burgerschap. Dat zijn woorden die passen bij een 'kwalificatie Agora'. En die kwalificaties worden nog niet (h)erkend op veel scholen.
Als je als ouder nog zoekende bent en je twijfelt over Agora... Ik vind het nog steeds de beste investering die we hebben kunnen doen voor onze kinderen. De kracht van Agora zit niet in het behalen van het diploma, maar in de challenges van de eerste jaren. Dat maakt de kinderen 'toekomstbestendig'. Twijfel niet als er een nieuwe Agora-school start, maar maak er juist gebruik van! Wat ik heb ervaren is dat je samen met elkaar alles wat nieuw en onzeker is samen doormaakt, maar met eenzelfde bedoeling die verbindt. Dat geldt voor kinderen, coaches en ouders. En dat vind je dus vooral bij net gestarte scholen. Agora-scholen die al langer bestaan, daar blijft de kern aanwezig, maar daar komen andere uitdagingen die te maken hebben met schoolgrootte - financiering - en examenregels. Daar is de kunst net om de flow en creativiteit die zo kenmerkend is voor relationeel autonoom leren te behouden. In ieder geval: als Agora eenmaal tot in je tenen zit, dan gaat het er niet meer uit. Agora blijft in je systeem voor de rest van je leven en dat is maar goed ook!
Reactie plaatsen
Reacties