Agoriaans voor het leven

Mijn kinderen zijn nu 22 en 20 jaar en hebben beiden Agora-onderwijs doorlopen en er hun diploma's gehaald. De minste Agoriaanse periode was hun examenperiode en dat heeft er alle mee te maken, dat het halen van een diploma nou eenmaal vrij strak is voorgeschreven landelijk. Hoe je het ook inricht op je Agoriaanse school, het blijft toch door de hoepel springen en kijken of je 'slaagt' of 'zakt'. Ik heb die periode dan ook voor beide kinderen ervaren met een dubbel gevoel als ouder. Je moedigt je kind aan naar Agora-onderwijs te gaan en vervolgens zit je weer in het traditionele systeem met toetsen om je diploma te halen.. het blijft niet goed voelen. 

Het vervolgonderwijs is helaas op nog veel te veel plekken te weinig veranderd, al is het bemoedigend om te zien, dat er steeds meer hogescholen en universiteiten een andere aanpak kiezen die meer portoliogericht is dan toets- en cijfergericht. Het geeft veel meer ruimte om de intrinsieke motivatie voor een opleiding te kunnen tonen en het kost dan ook relatief minder moeite dan je persen in een toetsingssystematiek waar nooit uit kan komen hoe 'uniek' jijzelf bent. We blijven hopen...

Agora biedt zoveel waar ik dankbaar voor ben. Agora heeft mijn kinderen verrijkt met een mindset voor het leven. Ze weten namelijk dat het anders kan. Dat het leren heel veel plezier kan opleveren en je als het ware voortstuwt door het leven. Ze weten, dat een goede verbinding tussen jou als leerling of student en de school, uni of hogeschool een grote succesfactor is voor ondersteuning, motivatie en zelfontplooiing. Ze weten, dat er meerdere wegen zijn naar Rome en dat niet alleen dat wat traditioneel wordt voorgeschreven leidt tot succes. Ze weten ook dat er vele andere 'meesters' zijn waar ze hulp en informatie kunnen vragen. Voor mij als Agora-ouder is dat niet anders. Mijn kijk is nog steeds kritisch gericht op hoe het echt in de praktijk werkt als een (vervolg)school pretendeert het anders te doen en wat de andere wegen zijn...

Zo ga ik fronsen als een universiteit voor haar masteropleiding niet vaak genoeg kan benadrukken, dat er toch echt veel deskundige docenten zijn waar je van kan leren, dat er echt kleine werkgroepen zijn waar je samen kunt werken en dat welzijn heel belangrijk is. Het spreekt zich tegen als er tegelijkertijd te horen is, dat het rooster wel wordt bepaald door die ontzettend belangrijke deskundige docenten die gelukkig nog tijd hebben gevonden om studenten te helpen. Je geloof gaat onderuit als een student je niet meer dan één werkgroep kan noemen waar hij aan heeft deelgenomen en met zijn mond vol tanden staat als je vraagt hoe dat ging. En hij was bijna klaar, dus had alle werkgroepen gehad... En is het een teken van welzijn als er ontzettend veel ondersteuning aanwezig is (of moet zijn?) voor het schrijven van je thesis, het halen van je statistiek, de app voor onderling contact...? Ik weet het niet... Een dagdeel onderdompelen op en open dag vertelt me vooral, dat het systeem nog heel erg bepalend is qua studietempo, qua vrijheid van leren en vooral van de oogkleppen om te kijken vanuit bestaande functieprofielen en bij behorende financiering. Dat bijt zich met autonomie en verbinding, maar ook met vertrouwen en veiligheid. En daar zie ik een van mijn kinderen alles behalve in floreren. Gevangen in het systeem... dat kan toch alleen maar 'gevangenen' opleveren?

Er zijn genoeg hogescholen die het anders willen doen en dat faak per opleiding aanpakken, maar... Is het echt effectief als een hogeschool een nieuwe methodiek van portoliogericht werken introduceert en haar docenten daarin meemoeten? Gaat het dan werken? Of is er onderdrukt verzet dat alleen maar ten nadele van de studenten werkt? Kan het werken als de ondersteunende systemen vanuit ICT ondoordacht nog vasthangen aan de oude manier van werken en studenten daar het risico dragen hun werk niet te kunnen inleveren? Als de methodiek nog aan een los draadje hangt omdat hij nog niet uitgewerkt is, maar de flexibiliteit van de nieuwe manier van werken niet in het bloed van de docenten zit? Innovaties en veranderen moeten gedragen worden anders werkt het hele systeem niet. Dus ben erg benieuwd hoe dat dan gaat verlopen voor een van mijn kinderen. Hopelijk kan hij profiteren van de voorsprong die Agora hem geeft. 

Af en toe voel ik me wel schuldig als ik mijn kinderen zie zoeken naar hun juiste weg, zoals ze dat geleerd hebben bij Agora. Het lijkt nog steeds zo gemakkelijk om je te voegen en vooral niet zelf na te denken. En dat kunnen ze niet meer... onze kinderen hebben geleerd kritisch te zijn in relatie tot wat de school hen biedt, zelfzorg toe te passen of iets wel goed genoeg aansluit en sociaal vaardig op te treden om degene die ze nodig hebben te benaderen met vragen. En daar lopen ze mij nog veel te vaak tegen een muur op die daar helemaal niet op zit te wachten of niet weet hoe ermee om te gaan. Daar laten ze zich gelukkig niet door weerhouden al is er af vaker een zucht te horen over hoe het loopt en er is er ook mismoed dat wat zij voor zichzelf zien er gewoon nog niet is. Maar hun weerbaarheid en veerkracht is zo enorm groot geworden door hun ervaringen bij Agora! Als ze iets willen, dan zetten ze door of gaan zelf op zoek naar het alternatief, naar een minder gebaand pad. Als ze kunnen bijsturen naar hoe iets beter kan, dan laten ze van zich horen. 

Ik begrijp hun spagaat heel erg goed en vaak genoeg moet ik mijn hoofd uitzetten dat me overvoert met logica van systemen en 'hoe het nu eenmaal loopt' om mijn hart weer te horen en naar mijn kinderen te luisteren. Want dat blijven ze nodig hebben. Onze Agora-ouderrol houdt in die zin niet op en vraagt van mij elke keer opnieuw om ook onze kinderen in het traditionele vervolgonderwijs vanuit onze Agora-hart te blijven benaderen. Ook al lijkt die samenleving er nog niet op ingericht... het is wat mij betreft nog steeds de enige weg om dicht bij jezelf te blijven en een leven lang te leren omgaan met wat er op je pad komt, maar ook hoe je ergens kan komen! Je bent dus niet alleen 'eens een Agoriaans kind, altijd een Agoriaans kind', maar ook voor altijd een Agora-ouder!