Mijn kind zit op Agora!

Het ‘ouderrooster’ van groep 8: Ouderavonden, adviesgesprek, meeloopmiddagen, open dagen, inschrijfformulieren. Lokkers op open dagen en meeloopmiddagen om leerlingen binnen te halen in een ‘krimpende’ markt. Keuze genoeg. Al een voorkeur op basis van verhalen van vrienden en bekenden, eigen ervaringen. En ook vraagtekens of dit alles nou echt weergeeft hoe het in praktijk werkt. En dan: in overleg met je kind kiezen en inschrijven op de inschrijfdagen. In ons geval viel de keuze uiteindelijk op een reguliere school met een bekend concept en bekend om haar structuur, overzicht en regels. Duidelijk in ieder geval. De keuze van onze dochter, een verstandige en sociaal invoelende meid die goed kan aangeven wat ze wil. Kiezen voor een bekend systeem leek veiliger… toen!

Dan de praktijk na de keuze! Een schoolkamp waar ze het liefste meteen rechtsomkeer maakt, zich niet meteen terug herkennen in ‘gelijkgestemde leerlingen’, een gemotiveerde start om te leren, snel doorzien van hoe ze moet plannen en hard werken. Een doorzetter. Maar zonder beloning. Die bestaat immers uit cijfers, niet uit beloning van de inspanning, de beloning van het onderweg zijn, het leren zelf. Je totaalscore van alle gemiddelden geeft aan of je ‘slim’ genoeg bent. Ik zie mijn dochter bikkelen en zich continu aanpassen. Als moeder krijg ik het gevoel dat er steeds ‘minder’ van mijn dochter overblijft. Eigenlijk kan ze heel goed verwoorden hoe het beter zou kunnen, hoe het onderwijs meer bij haar zou aansluiten, hoe ze beter zou kunnen presteren. Praten als brugman op school over meer maatwerk levert niks op, daar is het systeem ook niet op ingericht. En eerlijk gezegd, ik had vaak net zo goed een andere taal kunnen spreken, we lijken elkaar niet te begrijpen. Wanhopig vraag ik me af: Wat is het alternatief? Toch Agora onderwijs, in dat gebouw met die kleurtjes? Is dat de juiste voeding voor haar, is dat iets wat aansluit? Ik kreeg er niet meteen ‘grip’ op toen ik er het eerst iets over hoorde zo’n twee jaar geleden, maar ik was wel nieuwsgierig! Maar nog onvoldoende moedig om te kiezen voor een ander systeem.

Een inloopmiddag bij Agora Roermond zie ik als kans voor mij als moeder om een kijkje te gaan nemen. Ik neem contact op en mag aansluiten. Al bij binnenkomst raak ik verwonderd. Ik voel mij uitgenodigd door de inrichting en de sfeer die er hangt. Ik vraag mij af waar deze school was toen ik naar de middelbare school ging? Ik weet zeker dat ik hiervoor gekozen zou hebben. Een gevoel van nieuwsgierigheid en ongeduld om te ontdekken!

Een kennismaking van mijn dochter met Agora leidt tot hetzelfde gevoel bij haar en er komt een meeloopdag. Als wij haar als ouders aan het einde van de meeloopdag ophalen herken ik haar al niet meer terug! Ze loopt er rond alsof ze er thuishoort. Erg enthousiast is ze en het duurt haar eigenlijk veel te lang voordat ze zich kan aanmelden en beginnen! Serieuze voorbereiding voor haar intakegesprek. Wachten op de terugmelding dat ze mag komen. En ondertussen netjes haar reguliere school afmaken en blijven bikkelen. Niet opgeven! Iets waar ik als moeder veel respect voor heb.

Eindelijk is het zover! Na de zomervakantie start ze met een groep van 110 leerlingen. In een nieuwe vleugel. Wennen… met alles. Niet alleen voor haar maar ook voor ons als ouders. ‘Ontscholen’ of ‘detoxificatie’ noemen ze dat! Wat doet ze daar nou de hele dag? Haar flarden van de dag laten vertellen helpt niet echt, zelf een kijkje gaan nemen wel. Ik dompel mijzelf onder in de ‘chaos’ op de tweede verdieping. Overdonderd. Er gebeurt van alles om mij heen en ik zoek naar de structuur. Verwarrend, totdat het me duidelijk wordt, dat ik kinderen zie lopen als zichzelf. Kinderen die zich vrij voelen in hun uiting. Geen kuddedieren die je bij wijze van spreken ook een schooluniform zou kunnen aantrekken, maar individuen. Kinderen die al iemand zijn en niet meer iemand hoeven te worden. Iets dat terugkomt in de werkplekken waarvan er geen een hetzelfde is! Dat geeft mij opnieuw dat gevoel van verwondering, nieuwsgierigheid en ongeduld om te ontdekken. Ik zou er best een middag kunnen ronddolen. Ook al kan ik nog steeds niet precies vertellen wie nou wat aan het doen is.

Datzelfde overkomt mij opnieuw op de ‘celebration of departure’ middag in oktober. De afsluiting van de eerste zes kennismakingsweken. Het is verfrissend om te zien dat deze middag draait op de inbreng en acties van de kinderen. Ik ben trots als ik mijn dochter informatie zie verstrekken aan andere ouders over het programma! Een geheel andere ervaring dan die andere school waar het er meer georganiseerd aan toe ging, maar geheel geregisseerd van bovenaf. Ik zou me zelf nog wel willen inschrijven als leerling als ik de energie voel op die avond. Het wakkert het ‘challengegevoel’ aan bij mij als ouder. Ik begrijp alleen van Sjef Drummen dat ik me niet meer kan inschrijven gezien mijn leeftijd. Jammer! Gelukkig zie ik een dochter die blij is met haar keuze!

De eerste opbrengsten van een half jaar Agora: ik zie mijn kind weer terug zoals het is, in haar kern! Eigen-wijzer, met meer zelfvertrouwen, en met een leerproces nu al in de eerste maanden waar andere kinderen pas na de diploma-uitreiking aan toekomen. Dit is waar ik voor wil kiezen voor mijn kinderen. Dat ze hun eigen ontwikkeling mogen doormaken en daarin begeleid worden. Met trots laten zien wie ze zijn. Begeleid door ons als ouders die hen aan de hand mogen nemen waar dat nodig is. Begeleid door coaches die inspelen op waar het kind zich bevindt in de ontwikkeling en hen verder vooruithelpen. Niet door te onderwijzen, maar door te spiegelen en door te vragen. Zelf antwoorden te laten zoeken. Door verantwoord de wereld te mogen verkennen en daar niet mee te moeten wachten totdat het diploma binnen is. Een voorbereiding op het leven door ermee bezig te zijn, door het te leven. Ontwikkeling onderweg, net als Agora zelf nog.

Er is nog een hoop te doen voordat Agora 'volwassen' is. De visie staat! De praktijk mag volgen! De eerste groep die een diploma moet gaan halen komt in zicht. En vanaf het begin verdubbelt het aantal leerlingen hetgeen behoorlijk wat eisen stelt aan de ontwikkeling van Agora zelf! Wij als ouders leren steeds beter ‘Agoriaans’. Maar, ik voel mij als ouder ook verantwoordelijk voor de keuze die we met onze dochter gemaakt hebben op een school die nog in ontwikkeling is. Dus stel ik vragen en ik geef mijn feedback. En ik word uitgenodigd om antwoorden te krijgen door middel van een gesprek. Ik kan zeggen dat ik onder de indruk ben van wat er allemaal achter de schermen gebeurt en ik ben ervan overtuigd dat dit de juiste dingen zijn die gebeuren. Ik weet zeker, dat deze informatie ook een groot aantal vragen van andere ouders beantwoordt. En daar zit nou mijn challenge! Ik ga bloggen over wat er allemaal gebeurt op Agora, met mijn vragen als ouder als uitgangspunt! Als iemand mij vraagt waar mijn kind naar school gaat dan zeg ik trots: Mijn kind zit op Agora!