Jarenlang had ik het gevoel, zo niet mijn hele leven lang, dat er ergens een sluier aanwezig was die iets voor mij verborgen hield. Iets wat niet gezien, gehoord en gevoeld kon worden waardoor er een soort van geheime leegte in mezelf aanwezig was en bleef. Waardoor ik het gevoel had niet helemaal te leven. Afgelopen jaren is de sluier verdwenen. Erachter zaten opgeslagen gebeurtenissen die pijn hadden gedaan en waardoor ik automatismen ontwikkelde ze in de toekomst te voorkomen. Overleven heet dat. Om uit je overlevingsstand te komen is het nodig je lijf te raadplegen waarin je slimme bewustzijn is opgeslagen.
Trauma's zijn letterlijk 'wonden'. Het zijn vaak gebeurtenissen in je omgeving waar je van bent geschrokken en die je lijf moest verwerken. Het lijkt op een 'biologisch conflict' uit de Germaanse Geneeskunde: ‘Een plotselinge gebeurtenis in je omgeving waar je alleen voor staat en waar je gehele systeem van lichaam, geest en ziel een oplossing zoekt in je lijf om ermee te kunnen omgaan.’ Vele oplossingen zijn 'gezonde oplossingen' en hebben verder weinig impact maar er ontstaan ook oplossingen in de vorm van conditioneringen en overtuigingen die je gaan belemmeren. Trauma is niet de gebeurtenis zelf, maar de eenzaamheid waarin je verkeert om het zelf op te moeten lossen. Alleen, uit verbinding.
Elke keer als er een 'conflict' plaatsvindt kun je een stukje traumadeel opbouwen. Je ontwikkelt een mechanisme om trauma's uit de weg te gaan, een overlevingsdeel. Dat overlevingsdeel bestaat uit alle conditioneringen, overtuigingen en routines.
Dan is er nog een 'gezond' deel over, het stemmetje dat je nog wel kunt horen, maar vaak overschreeuwd of genegeerd wordt door het overlevingsdeel. Daarin kun je je ziel herkennen, je intuïtie die fluistert. Des te meer en heftiger de trauma's, des te krachtiger wordt je overlevingsdeel en des te meer trauma's er verstopt moeten worden. Dat gaat allemaal ten koste van je gezonde zielsdeel.
Ik ben ervan overtuigd, dat mensen met dezelfde trauma's of biologische conflicten elkaar herkennen aan dezelfde soort energetische trilling die ze bij zich dragen en uitstralen. Je herkent als het ware elkaars drama aan elkaars 'frequentie' (dezelfde 'muziek'). Het roept herkenning op, een soort van thuiskomen, de chaos aan emoties vanuit onbewuste traumadelen. Het schept verwantschap.
Bij verwanten voel je je eindelijk gezien en gehoord, want je ontmoet iemand met dezelfde pijnen, ook als die nog in het onbewuste deel zitten. Het roept ook het gevoel op van willen verbinden, willen hechten. Vaak zie je dan de dans van verlatingsangst en bindingsangst die ontstaan is vanuit trauma. Niets liever willen dan je verbinden, maar je tegelijkertijd ook niet veilig genoeg voelen.
Veel van ons trauma hoeft niet van ons te zijn. We hebben onbewust in hun streven naar verbinding met onze ouders en leden uit onze familielijn traumadelen van hen overgenomen en zijn zo niet gezond gehecht. Ouders die zelf geen veilige hechting hebben meegemaakt, kunnen dat ook niet op een gezonde manier doen met hun kinderen. Zo lijden we als kinderen liever mee door de trauma’s van onze ouders te voelen, dan dat we geen verbindingen voelen. Leegte. Jezelf kwijtraken. Grenzeloos zijn en ontvankelijk. Het wordt een overlevingsmodus, zonder dat je het in de gaten hebt.
Een constructieve symbiose met een gezond gevoel voor autonomie en empathie kan alleen als je vanuit je gezonde zielsdeel je hechtingstrauma verwerkt en je overlevingsmechanismen tegen het licht houdt. Dat vereist bewustzijn. Bewustzijn in je lijf, je lichaamsbewustzijn aanspreken.
Een manier om hieraan te werken is het opstellen van het verlangen in de familierelaties. Daarin kun je energetisch veel herstellen en helen. Ik ontdekte zelf, dat ik nooit uit een bepaalde situatie van extreme onveiligheid was gestapt als kind en de situatie zich daardoor steeds kon herhalen. Ook werd me helder hoe dit trauma al bij mijn moeder aanwezig was. Het liet me zien, dat ik toen heel natuurlijk heb gehandeld om te kunnen overleven. Het gaf me de ruimte om mezelf te vergeven, dat ik steeds verder van mezelf was weggegaan. Het bevestigde dat het niet meer nodig was om zo te blijven handelen. De situatie is er niet meer als volwassene. Van 'lijden' naar 'leiden'.
Ik deed mijn hechtingstrauma van vroeger als kind nu over als volwassene. Mijn lijf liet mijn via emoties voelen hoe ik vroeger de verbinding met mijn ouders heb ervaren. Mijn hoofd kon het rationaliseren, maar daar had ik weinig aan. Het doorvoelen van de emoties geven je de ruimte om bewust te worden. Zodat je als volwassene anders kunt gaan handelen. Dat is wat het mij uiteindelijk heeft opgeleverd. Ik ben er dan ook van overtuigd, dat dit zo had moeten lopen om mijn traumamuur te kunnen afbreken. Om mijn overlevingsdeel te kunnen bedanken en er afscheid van te nemen. Om mijn gezonde deel meer naar buiten te laten zien.
Dit is mijn eigen wijsheid en mijn ontdekkingstocht. Ben je nieuwsgierig geworden? Lees dan 'Symbiose en autonomie' door F. Ruppert.
@lodewijkdekker #lodewijkdekker
Reactie plaatsen
Reacties