Verder op weg met mijn eigen helingsproces hinkte ik continu op twee benen. Het ene been in de energetische, magische, ‘onzichtbare’ wereld, het andere been in het reguliere gezondheidscircuit waar men hechtingsproblematiek onderscheidt. Wat is nu waar en wat niet? Of kan het beide tegelijkertijd bestaan?
Het fenomeen tweelingziel bevindt zich voor mij in de energetische magische wereld. Een symbiosetrauma is een trauma dat vastzit aan het ervaren van niet verbonden zijn en eenzaamheid, aardse pijnen. Hoe dan ook, of je het tweelingziel noemt of een symbiosetrauma, beiden wijzen op het in jezelf ontdekken van heelheid zonder de ander en met jezelf verbinden. Daar hoort het likken van wonden bij.
Ik heb veel gelezen over de dynamiek van een gezin en hoe belangrijk hechting is in je kindertijd. Mijn ogen zijn open gegaan toen ik daarover las vanuit het perspectief van narcisme. Het was confronterend om te lezen en ik was me ervan bewust hoe het impact had op ons hele gezin en alle onderlinge relaties. Toch was mijn verhaal nog niet af, maar waar ik moest zoeken, dat wist ik niet.
Elke keer als ik zo praktisch aards bezig was, kwam ergens het woord tweelingziel voorbij, allergisch irritant bijna. Ik vond dat het mij terugtrok in drama, in iets waar je helemaal niks aan kunt doen omdat het je overkomt. Spirituele bouquetreeks. Dramatisch romantisch en verheerlijkt. Je ontmoet je tweelingziel en mag dankbaar zijn dat je iets gespiegeld wordt dat je nog te leren hebt. Ik vroeg me altijd af waarom je überhaupt pijn zou moeten lijden. Zoiets bedenk je niet.
Pieken van berusting en acceptatie wisselden zich af met dalen van onmacht en frustratie. Het gevoel dat maar niet wegging of ik het nou erkende of wegduwde was een gevoel van 'hels verlangen', zoals ik het heb genoemd. Het gevoel was sterker als ik aan mijn tweelingziel dacht. Ik vroeg mij af waarom dat gevoel er eigenlijk was en hoe dat dan aan hem vastzat? Het leek ook niet echt weg te willen gaan of misschien hield ik het wel bewust vast? Waar zat 'm dat dan in? Waar zat de magneet?
Ik stuitte 'per toeval' op een boek over symbiose en autonomie. Beiden woorden resoneerden. Autonomie, dat was me wel helder. Met mijn voorliefde voor Agora onderwijs en mijn behoefte aan vrijheid paste dat woord sowieso bij mij. Dat andere woord symbiose werd oor het lezen voelbaar in mijn lijf. Hoe vaak hoorde ik niet tijdens mijn cursussen energetische natuurgeneeskunde om niet met de ander samen te smelten? Had ik dat energetisch niet ook opgemerkt tijdens het onderzoeken van mijn tweelingzielrelatie? Waar kwam die vanzelfsprekendheid om te streven naar samensmelting vandaan?
In de buik van je moeder ben je compleet met haar in symbiose. Alles wat zij ervaart en voelt, dat is ook onderdeel van jou. Het is je eerste connectie met de omgeving. De gevoelens, emoties en gebeurtenissen van je moeder waar je niet of nauwelijks invloed op hebt maar die jou wel beïnvloeden. Vanaf dat moment kunnen er al trauma's ontstaan. Ook is jouw moeder degene die je mag leren langzaam haar los te laten en je eigen unieke zelf te ontdekken van waaruit je jezelf kunt verbinden met anderen. Je wordt als het ware van ‘een’ nu twee personen. Als je dat niet leert, dan weet je niet hoe je je gezond moet verbinden met anderen. Een symbiosetrauma.
Het symbiosetrauma is een cirkelbeweging waarin je continu de nabijheid zoekt omdat je die vroeger hebt gemist. Tegelijkertijd worstel je met je autonomie, omdat je jezelf en je grenzen kwijtraakt.
Het symbiosetrauma en de tweelingziel liggen voor mij dicht bij elkaar. Je komt elkaar tegen en spiegelt elkaars verlangen om bij elkaar te zijn en een eenheid te vormen. Ik noem het een hels verlangen naar liefde, geborgenheid, warmte, nabijheid en troost, alles wat je gemist hebt in je kindertijd door het ontbreken van een gezonde symbiose en autonomie. Volgens mij kunnen ze dan ook beiden prima naast elkaar bestaan, tweelingziel en symbiosetrauma! Als je maar beseft, dat een gezonde verbinding met jezelf een eerste vereiste is om je met een ander te kunnen verbinden, zonder jezelf te verliezen. En dat is werken aan heling van jezelf!
Dit is mijn eigen wijsheid en mijn ontdekkingstocht. Ben je nieuwsgierig geworden naar de boeken en wil je ze zelf lezen? 'Voorbij het narcisme' door Mjon van Oers en 'Symbiose en autonomie' door F. Ruppert.
#lodewijkdekker @lodewijkdekker