Er is veel discussie over de menselijkheid binnen onze gezondheidszorg. Over het belang van verbinding. Het feit dat we een hulpvrager cliënt noemen geeft eigenlijk al aan hoe groot de distantie is. In de therapeutische relatie is alles gericht op professionele distantie, het voorkomen dat er projectie ontstaat wederzijds, of anders genoemd overdracht en tegenoverdracht.

Verder op weg met mijn eigen helingsproces hinkte ik continu op twee benen. Het ene been in de energetische, magische, ‘onzichtbare’ wereld, het andere been in het reguliere gezondheidscircuit waar men hechtingsproblematiek onderscheidt. Wat is nu waar en wat niet? Of kan het beide tegelijkertijd bestaan?

Jarenlang had ik het gevoel, zo niet mijn hele leven lang, dat er ergens een sluier aanwezig was die iets voor mij verborgen hield. Iets wat niet gezien, gehoord en gevoeld kon worden waardoor er een soort van geheime leegte in mezelf aanwezig was en bleef. Waardoor ik het gevoel had niet helemaal te leven. Afgelopen jaren is de sluier verdwenen. Erachter zaten opgeslagen gebeurtenissen die pijn hadden gedaan en waardoor ik automatismen ontwikkelde ze in de toekomst te voorkomen. Overleven heet dat. Om uit je overlevingsstand te komen is het nodig je lijf te raadplegen waarin je slimme bewustzijn is opgeslagen.  

Je hoort en leest ze vaker, verhalen over een tweelingziel. Ik vond ze altijd al zweverig. Ik hoorde eigenlijk in die verhalen vooral verliefdheid dat voor iets anders werd aangezien of opgehemeld. Een soort van spirituele bouquetreeks. Mijn overtuiging was, dat als je met je beide voeten op de grond staat, je dat niet overkomt.

Ik las het artikel van Sonja de Graaf 'Maar het blijven toch je ouders!'1 op internet en realiseerde mij hoeveel er inmiddels bewust is en hoe ik op weg ben om uit oude conditioneringen te stappen om gewoon mezelf te kunnen zijn. Conditioneringen die gebaseerd zijn op overtuigingen. Overtuigingen die zijn ontstaan door gebeurtenissen waar je mee hebt leren omgaan tijdens je opvoeding. En hoeveel je je ook voorneemt zelf als ouder de dingen anders te doen als je ouders, het is nog maar de vraag of je daarmee ook dat doet wat je kinderen nodig hebt. Je kunt immers niet verder reiken dan waar je zelf staat!

The John Dunbar Theme (from "Dances with Wolves"

Hoelang kun je aan jezelf werken, elke keer denken dat het je is gelukt te veranderen en dan constateren dat je rondjes aan het draaien bent? Het lijkt elke keer weer een andere oplossing, maar je komt bij hetzelfde punt uit en ontdekt dat er niks is veranderd. Je kunt er moedeloos van worden… De afgelopen jaren is het mij gelukt de cirkel te doorbreken. Anders dan ik dacht, moeilijker dan ik hoopte, maar absoluut de moeite waard!

Een van mijn meest bijzondere verhalen over lichaam en geest is het verhaal van mijn 'beenmergmannetjes'. Het is zo'n verhaal dat ik niet gemakkelijk vertel omdat het nogal vreemd kan overkomen; Wie gelooft er nou dat je een plaatje kunt maken van iets wat in je lijf gebeurt en dat je daar dan ook nog mee kunt communiceren dat resultaat heeft? De feitenmens, criticaster, systeemdenker en fantasieloze zal het verhaal niet kunnen aannemen. De ratio komt er namelijk nauwelijks aan te pas en toch ben ik ook een sterke denker.

Is het mogelijk dat je in je dromen gewaarschuwd wordt iets niet te doen? Dat er voortekenen voorbijkomen die je door anderen worden verteld? Ik had een slecht voorgevoel bij eigenlijk alles in het Academisch Ziekenhuis waar ik onderzocht werd als voorbereiding op behandeling.

Hoelang kun je negeren wat je lijf je aan signalen geeft? Met een grote mentale weerbaarheid en het laten overschreeuwen van je ratio kun je jaren door zonder in de gaten te hebben dat je roofbouw pleegt op je lijf en steeds verder afraakt van je eigen authentieke ik. Mijn reden om niet te luisteren was dat ik toch gewoon mee moest kunnen doen wat iedereen kon? Dat ik ondertussen zelf mijn ergste criticus was had ik niet in de gaten; Alles moet kunnen, niet aanstellen, het lijf slepen we gewoon mee.