Vervolgonderwijs niet klaar voor Agorianen!

Gepubliceerd op 22 februari 2022 om 14:07

John Williams - Reunion of friends - Harry Potter - luister terwijl je leest...

Waar mijn kinderen zich als vanzelf lijken te ontpoppen uit hun cocon om hun vleugels uit te slaan lijkt het wel alsof het kind in het reguliere onderwijs moet blijven wachten totdat hem verteld wordt dat hij uit mag vliegen. Die ruimte voor ontwikkeling  vind ik goud waard, maar na Agora is er nog weinig Agoriaans vervolgonderwijs te vinden. Hoe ervaart de Agoriaan dat? Kan hij de voordelen van zijn ruimte voor ontwikkeling verzilveren? Een gesprek met vier Agoriaanse alumni over hun ervaringen.

 

Ik wil al langere tijd met Agoriaanse alumni om tafel omdat ik nieuwsgierig ben naar hun ervaringen. Het leek me daar nu de tijd voor na mijn vorige blog over mijn eigen dochter in het HBO. Met de belofte van een gezamenlijke maaltijd zat ik op een vrijdagmiddag met vier alumni om onze keukentafel om met hen te praten. Wat ervaren ze als meerwaarde na Agora? Wat missen ze? Hoe gaat het ze nu af in het reguliere vervolgonderwijs? Een interessant gesprek met vier unieke mensen!  Ik deel graag mijn bevindingen waarvan ik geen moment twijfel dat ze representatief zijn voor vele Agora alumni.

Vol verwachting zijn drie van hen gestart met een HBO-opleiding. Na het voortgezet onderwijs kies je immers voor iets waar je zelf in geïnteresseerd bent. Je verwacht gelijkgestemden te vinden die net zo enthousiast zijn om te gaan leren waar hun interesse naar uitgaat. Dat werkte niet zo uit in de praktijk. De Agorianen merken dat hun medestudenten die uit het reguliere onderwijs komen anders zijn. Gegeneraliseerd komt het erop neer dat ze meer afwachtend zijn, meer alleen doen wat gevraagd wordt en minder gemakkelijk initiatief nemen. Het lijkt erop dat ze leren omdat dat gevraagd wordt en niet omdat ze zelf heel gemotiveerd zijn. Ze vallen liever niet op in de groep, zijn wat terughoudend in het leggen van sociaal contact en durven niet snel af te wijken. De vier alumni vinden dat ‘een beetje saai’.

 

Hoe zit het dan met henzelf? Hoe typeren zij zich ten opzichte van hun niet Agoriaanse medestudenten?  Ze zijn het erover eens: “Je merkt het als mensen van Agora komen, aan wat ze doen, hoe ze doen en hoe ze praten.” Agorianen hebben geleerd initiatief te nemen, nieuwsgierig te zijn en durven kritisch te zijn. “We hebben onze sterke en minder sterke kanten leren kennen en leren te reflecteren.” Het leren kennen van hun persoonlijke waarden maakt dat ze zich zelfverzekerder durven uitspreken en minder bang zijn een uitzondering te zijn.

 

De groep ervaart daarin een voorsprong op leeftijdsgenoten uit het reguliere onderwijs en realiseert zich dat deze ruimte voor ontwikkeling te danken is aan het Agora-concept. Ze vinden niet dat niet-Agoriaanse medestudenten deze vaardigheden niet hebben, maar dat het reguliere onderwijs deze ruimte veel minder biedt. Een hele mooie uitspraak waar ik van binnen warm van word is: “Man, wat ben ik blij dat ik op Agora heb gezeten!”

 

Niet alleen in de schoolomgeving maar ook in hun sociale omgeving valt het op, dat zij dingen normaal vinden die blijkbaar niet zo normaal worden gevonden door anderen. Als er iemand nieuw in een groep komt, dan vinden ze het logisch degene voor te stellen. “Je wil toch dat iemand zich comfortabel kan voelen?” Agora heeft hen geleerd mensen bij de groep te betrekken, op de ander te letten en elkaar aan te spreken. Bij Agora zitten leerlingen in coachgroepen door elkaar qua leeftijd en niveaus, de coaches steken tijd in het persoonlijk leren kennen van de kinderen en met elkaar creëren ze een veilige omgeving voor iedereen. De alumni bevestigen dat met de woorden: “In de community van Agora ben je een mini-familie met elkaar. Je voelt je daar ook veilig om gewoon jezelf te kunnen zijn!” Hoe mooi is dat, vooral in het licht van actuele thema’s als (kansen)ongelijkheid, polarisatie en burgerschap!

 

Wat een van hen kwijt wil is de misvatting, dat de individuele leerwegen bij Agora asociale mensen opleveren! “Dat is dus niet zo! Wij zijn sociale individualisten!” Het met je eigen leerdoelen aan de slag gaan betekent niet dat je solo je schooltijd doorloopt. Je vormt met je coachteam een hechte groep, je hebt dagstarts, je discussieert en werkt met elkaar en je respecteert elkaar. “Wij zijn onszelf én we letten op elkaar.”

 

Betekent dit dat er dan ook niet gepest, geplaagd of buitengesloten wordt bij Agora? Er wordt zelfkritisch gekeken en er worden incidenten besproken, maar het antwoord luidt eenduidig: “We zijn als community saamhorig.” De voorbeelden tonen aan, dat zowel plaaggeesten als slachtoffers zich moeilijk conformeerden aan de normen en waarden van Agora en in een aantal gevallen ook Agora verlaten hebben. Met andere woorden: de incidenten die ze kennen zijn weinig Agoriaans.

 

Er zijn geen mensen in de community buitengesloten omdat ze in transitie zijn, omdat ze dyslectisch zijn, of omdat ze gewoon uitzonderlijk bijzonder zijn. Er zijn geen standaarden in de vorm van cowboys Bags, skinny jeans of schoenen. En daarmee zijn de factoren voor veel gevallen van uitsluiting afwezig. “Wij zijn veel meer uitgesproken persoonlijkheden” onderstreept eerder de Agoriaanse slogan: Ieder kind is uniek! Ook als de leerling zijn profiel heeft gekozen voor zijn diploma, dan wordt er geen onderscheid gemaakt! “Waarom? We moeten toch allemaal buffelen voor dat diploma? En trouwens, dat diploma is helemaal niet Agoriaans!” Zo… trots! Ook al is het niet mijn kind dat dit roept.

 

Ik ben benieuwd hoe hen dit allemaal helpt na Agora? Ook al zijn de medestudenten dan misschien een beetje wennen, hoe werken deze vaardigheden voor henzelf in hun voordeel? Dat in het voordeel werken blijkt nog niet vanzelfsprekend te zijn. Een van hen krijgt bij het stagebedrijf een tien voor haar werk terwijl de opleiding een onvoldoende hardwerkende en gemotiveerde studente ziet. Een studente die ze beloofd hadden rekening te houden met haar dyslexie voordat ze aan haar opleiding begon. Een belofte die niet wordt waargemaakt.

 

Bij een ander is het beeld door de vervolgopleiding geschetst Agoriaans te werken met coaches wat in praktijk betekent ‘zoek het je zelf maar uit’ en ‘als je vragen hebt, dan hoor ik het wel’. Het groepje alumni analyseert dat dat niet Agoriaans is. Vrijheid is niet vrijblijvendheid. Bij Agora leer je ook dingen te doen die je minder leuk lijken en dat komt omdat je het nodig hebt om je eigen doelen te bereiken. Een coach is er niet alleen om je vragen te beantwoorden, hij kent je persoonlijk en begeleidt je op je leerweg zonder jouw verantwoordelijkheid over te nemen. Het wordt samengevat met: “Er is geen coach die zo activerend werkt als een echte Agoracoach!”

 

Een van hen heeft de tijd genomen om binnen een bedrijf aan de slag te gaan en zich verder te oriënteren, naast een eigen bedrijf. Agora heeft hem geleerd om voor zichzelf op te komen, zich te uiten en aan te geven hoe hij zijn vaardigheden wil inzetten. De werkervaring heeft hem inzicht gegeven welke vervolgopleiding hij wil doen waar hij komend studiejaar aan begint. Wat hij ervaart is dat er een behoefte is aan een brede vervolgopleiding; Als Agoriaan ben je breed georiënteerd en niet persé al meteen op zoek naar dat ene beroep. Als je dat natuurlijk wel al goed weet, dan is het gemakkelijker zoeken, maar deze groep wil het liefste zijn eigen pakket aan leerdoelen samenstellen en daarbij zoeken wat nodig is om te kunnen leren.

 

Twee van hen hebben recent de keuze gemaakt de vervolgopleiding te stoppen. Waarom? Hebben ze iets gemist bij Agora waardoor het niet lukt om de vervolgopleiding door te zetten? Geven ze misschien te snel op als het niet lijkt op Agora-onderwijs? Allevier de alumni geven aan niks gemist te hebben of verloren door Agora-onderwijs te volgen, ze missen eigenlijk geen inhoudelijke kennis of vaardigheden. Het zou handig zijn om een aantal basisvakken wat meer aandacht te geven om het diploma gemakkelijker te halen, maar er is geen gemiste basiskennis in het vervolg na Agora. En mocht dat al zo zijn, dan zien zij zichzelf dat snel genoeg oppakken met hun aangeleerde vaardigheden.

 

Ze zien vooral de voordelen van de extra ontwikkeling. Snel opgeven is er ook niet bij; De twee alumni die gestopt zijn hebben eerst zelf gekeken wat ze konden doen en initiatief genomen. Dat varieerde van zelf wekelijkse gesprekken inplannen met de coach tot en met in gesprek gaan over de gemaakte afspraken rekening te houden met de dyslexie. Genoeg cognitieve flexibiliteit dus, maar het leidt niet tot veranderingen binnen de instellingen zelf! De beslissing om te stoppen wordt gemaakt als duidelijk wordt dat het gekozen onderwijs ze niet gaat brengen wat is beloofd en een nog verdergaande aanpassing richting de reguliere manier van leren ze ontkracht!

 

Verbazingwekkend dat er bij de besproken vervolgopleidingen zo weinig ruimte is voor de Agorianen hun voorsprong in ontwikkelde vaardigheden te verzilveren. Je zou toch verwachten, dat men op z’n minst in staat is de gewenste 21e eeuwse vaardigheden bij studenten te onderscheiden en het een voordeel te laten zijn in hun studie? Het is verspilling van talent en vaardigheden. Bovendien is er het risico – als meerdere Agorianen dezelfde weloverwogen keuze maken– dat de snelle conclusie wordt getrokken ‘Agoraleerlingen haken af in het vervolgonderwijs’ ‘in plaats van ‘het vervolgonderwijs is nog niet toe aan Agorianen!’ Ik maak me niet druk erover dat Agora alumni hun weg niet vinden. Ze hebben als pioniers Agora onderwijs al geleerd hoe ze ook buiten gebaande paden hun weg kunnen vinden. Maar het maakt het niet gemakkelijker. 

 

“Ik vind het jammer, dat we allemaal weg zijn van Agora”… zucht. Hoewel ze wel klaar zijn met het ‘middelbare schoolgedoe’ (lees examentraject) zien ze zichzelf ook wel met een laptop terug bij elkaar in een ruimte van Agora Roermond zitten. Ieder met hun eigen leerdoelen. Helaas biedt het stelsel deze ruimte (nog) niet. Misschien moeten we niet proberen het vervolgonderwijs zoals het nu bestaat geheel te vernieuwen en te hopen dat het aansluit op Agoriaans onderwijs, maar eigenzinnig genoeg zijn om Agora Roermond gewoon uit te breiden tot en met 21 jaar….

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.