Ben jij een netwerker? Van nature? Hou je ervan om midden in de belangstelling te staan? Vind je het moeilijk om mensen die je niet kent zomaar aan te spreken?
Veel mensen houden er niet van om midden in de belangstelling te staan. En velen springen niet graag direct op nieuwe mensen af om zichzelf voor te stellen. Dat is wel anders in de Amerikaanse cultuur, maar wij Nederlanders zijn niet zo’n ‘Kijk, hier ben ik’ – mensen.
De community-avond als open plein laat zien dat ook wij ‘grote’ mensen pleinvrees hebben, Agorafobie. Op maandag 23 oktober mochten we als ouders de community-avond vormgeven, door te inspireren met onze eigen 'challenges' in je werk, je hobby's of je verre reis. Dat wat je wilde laten zien mocht je zelf bepalen. Opvallend is dat we dan toch het liefste kiezen voor dat bescheiden plekje aan de rand van het atrium omdat we niet ‘haantje de voorste’ willen zijn en niet op willen vallen.
Voorbereid op de community-avond? Ik stelde mijn beide kinderen die vraag al halverwege de herfstvakantie. Of ze wisten wat ze wilden weten en vragen aan ons ouders. Wat ze wilden ‘kopen’. Nog in de auto op weg naar de community-avond zei ik: “Dit is werken vanavond hoor, netwerken… je hebt vanavond de kans om van ouders informatie te krijgen, stage te lopen, tips te ontvangen, een leuk gesprek te houden. En die kans moet je grijpen!“
Acquireren, zo heet dat in verkoopwereld. Het doet me denken aan mijn werk als organisatieadviseur. Naar een bijeenkomst toe gaan met potentiële klanten met de opdracht: "Zorg dat je minimaal vijf visitekaartjes uitgewisseld hebt! Zorg dat je telefoonnummers en namen hebt, laat het niet aan de gesprekspartner over, dan ben je een mogelijke ‘lead’ kwijt." Je werd getraind in 'Weet wat je te bieden hebt' en 'Speel in op problemen' om opdrachten binnen te halen waarbij ik de enige geruststellende gedachte vond dat meer dan 80% van je presentatie je uitstraling is en die zorgt voor de verbinding.
Maar... de resultaatgerichtheid was voor mij genoeg om op slot te gaan. Ik vond het niet natuurlijk aanvoelen om contact te leggen met anderen om ze iets te moeten verkopen. Het aparte was dat ik tijdens de uitvoering van adviesopdrachten vaak de reactie van klanten kreeg dat ik goed kon invoelen, reflecteren en aanvullen, maar die kracht blijkbaar in de context van moeten acquireren niet zo gemakkelijk kon aanboren.
Geef ik mijn kinderen wel zo'n goed voorbeeld door bovenop ze te gaan zitten voorbereid te moeten zijn op de community-avond? Het is niet zo dat ze zich niet hoeven voor te bereiden, maar de drive erachter mag een andere zijn. Ik weet nog goed dat als ik uit 'het moeten' stapte en uit het ervaren strakke rollenpatroon het veel beter ging. Dan vertelde ik wat ik vond, hoe ik het wilde doen. Dan was het opeens IK die ze wilden hebben voor de opdracht. Een authentiek iemand die passie en enthousiasme liet zien!
Het begint allemaal bij nieuwsgierigheid en passie. Passie maakt je krachtig waardoor opeens al die regels en rollen niet meer zo belangrijk zijn en het resultaat als vanzelf volgt. Het laat zien waar je warm voor loopt. Het laat je communiceren vanuit je hart en daar is vaak geen enkel argument, ego of wat dan ook tegenop gewassen. Authentiek zijn, vanuit jezelf communiceren, dat is het sterkste dat je te verkopen hebt en het overtreft alles. Je aanpassen moet je doen door het jasje te verwisselen en je af te stemmen op de gewenste buitenkant voor het leggen van het contact, maar het is de kern van binnen die de verbinding legt.
Regie voeren over je eigen ontwikkeling, dat is voor ons als ouders de belangrijkste reden om onze kinderen naar Agora te laten gaan, maar hoeveel regie over onze eigen ontwikkeling en ZIJN hebben wij dan eigenlijk zelf? We zijn al zover ‘geautomatiseerd’ in de huidige maatschappij dat we ook als vanzelfsprekend in die aangepaste modus schieten als het gaat om de ondersteuning van onze kinderen. Onbewust en onbedoeld. Het is vaak niet natuurlijk en het kost veel moeite, tijd en energie om dat vol te blijven houden. En het allerergste is: het werkt niet voor onze kinderen in onze ouderrol en eigenlijk ook niet meer voor onszelf.
Ik ben inmiddels aardig door Agora besmet. Ik wil eigenlijk nog weinig weten van reguliere systemen als ik er de zin niet van inzie. Ik zie het zwoegen van de kinderen van vrienden die naar regulier onderwijs gaan en dat steekt enorm af tegen de ontwikkeling die ik als vanzelfsprekend bij mijn eigen kinderen zie door het Agora onderwijs. Ik denk inmiddels in Challenges om mijn eigen nieuwsgierigheid uit te zoeken en ik kan gelukkig nog steeds verwonderd raken… eigenlijk steeds meer sinds beide kids op Agora zitten. Ik ben eigen-wijzer, eigen-zinniger en steeds meer ontschoold.
Herkenbaar? Ook stiekem een glimlach op je gezicht dat je merkt dat je als ouder mee verandert? Dan de volgende keer geen agorafobie meer! De community-avond is letterlijk en figuurlijk een open plein waar iedereen in het midden mag gaan staan. Je doet dat als je de drang voelt om dat wat je wil delen en laten zien zo groot is, dat het je angst overstijgt om jezelf voor de groep te laten zien. En dat doen onze kinderen met regelmaat, ze maken stappen om in het midden te durven staan. Moedig toch? Iets waar wij als ouders wellicht nog wel iets van kunnen leren!
Reactie plaatsen
Reacties