Een aantal jaren geleden zag ik een scenario voor me waarin mijn beide kinderen al blokkend en zwoegend hun huiswerk en proefwerken moesten maken uitkijkend naar de diploma-uitreiking om vervolgens weer door te gaan naar de volgende opleiding met het 'hurry-hurry'- scenario!
Met een kind dat moest zwoegen voor resultaten en een ander dat zijn hakken in het zand zette met huiswerk maken zag ik tropenjaren voor me als ouder. Niet bepaald een leuk vooruitzicht! Gelukkig is dat scenario drastisch gewijzigd sinds de keuze voor Agora-onderwijs! Niet alleen voor de kinderen, maar ook voor ons als ouders!
“Kun je me overhoren voor Frans, mama?” Of: “Help je mij met geschiedenisproefwerk mama?” afgewisseld met: “Ik snap de wiskunde sommen niet mama en ik moet er twintig maken…” Dat is een hele tijd geleden dat ik dit soort vragen kreeg. Doordeweeks of vlak voor de proefwerkweek. Continue stress rondom te leveren prestaties op een van tevoren vastgelegd moment met een scoringslijst die bepaalt of je ‘voldoende’ of ‘onvoldoende’ presteert. Niet het proces maar het resultaat telt. Met mijn jongste was het vooral: "Heb je je huiswerk al gemaakt?" Die vraag werd dan vaak gevolgd door een brommend geluid en het in elkaar zakken op de bank, een weinig enthousiaste houding. Want wat was het nut van al dat huiswerk maken?
“Ik heb mijn challenge beschrijving bijna klaar, zou je even mee willen kijken mama?” Of: “We gaan weer werken aan het project buiten school mama, kun jij ons misschien brengen?” Of: “Kijk jij even mee naar de mail die ik wil maken voor een meeloopdag mama?” Het zijn zo een paar vragen van mijn kinderen die gaan over hun bezigheden op Agora. Ik merk dat onze kinderen met hun beide voeten op de wijde wereldbol staan sinds ze op Agora zitten. Hun leven draait niet meer om voorgeschreven kennis uit binnen de onderwijswereld gebruikte boeken van onderwijsuitgeverijen te automatiseren. Nee, hun dagelijkse realiteit is vol met nieuwsgierigheid, (on)handigheid in het aanpakken van nieuwe dingen, het stellen van levensvragen, vasthoudendheid om dingen uit te zoeken en het leggen en onderhouden van sociale contacten.
Wat wij er als ouders van merken, is dat we 'eigen-wijze' kinderen in huis hebben. En ik moet zeggen: ik geniet ervan. Niet altijd natuurlijk, maar meestal wel. Als je afstand mag nemen van de continue ratrace van proefwerken en niet jaren hoeft te denken aan dat 'straks te behalen diploma', dan heb je ruimte om de progressie in hun ontwikkeling te zien. En dat verloopt geheel in hun eigen tempo, op hun eigen unieke manier. Wat een voldoening om hen daarin te begeleiden!
Waar ik het al gewend was voor onze oudste, zie ik onze jongste eenzelfde pad bewandelen, maar op zijn eigen unieke manier. Eerst onwennigheid, niet precies weten wat te doen. Ook iets wat lijkt op verveling en tegelijkertijd weinig zin om iets echt door te pakken. Onrust. Weinig vergelijkingsmateriaal met vrienden van de lagere school. En nu? Hoe zal ik het omschrijven… Een bepaalde basale vorm van ZIJN, van rust. En tot mijn grote verbazing zit mijn kind geconcentreerd iets te doen wat het leuk vindt. Zonder pushen, zonder verveling. En dat is effe fijn!
Het avondeten is de tijd voor evaluatie van de dag. Met twee pubers betekent dat af en toe veel woorden omdat ze beiden veel willen vertellen en af en toe is het heel rustig. Het zijn vooral over elkaar heen buitelende gesprekken, afwisselend en boeiend. Er is geen moeten, meer weten, beter weten, druk van de beste te zijn. Eerder gesprekken waarbij wij als ouders bij tijd en wijle het hemd van het lijf wordt gevraagd en van die gesprekken waar onze eigen-wijze kinderen ons wel even van feedback voorzien en lekker gespiegeld worden. Het voelt als heel natuurlijk…
Wat is het fijn om als ouders niet te hoeven stressen over cijfers en proefwerkweken. Om je niet te hoeven meten met andere ouders waarvan het kind nu toch zeker de Havo score al ‘in the pocket’ heeft. Om je niet af te moeten vragen of het sociale regime genoeg gevolgd wordt waardoor je kind erbij hoort. Natuurlijk spelen op Agora dezelfde ontwikkelingsvragen een rol voor je kind als op elke andere school, wil het erbij horen en het goed doen. Maar vooral voor en vanuit zichzelf. Sociale ‘druk’ is vooral jezelf zijn, authentiek! Dat hebben we te danken aan de keuze om leeftijden en niveaus' door elkaar te plaatsen in coachgroepen!
Het lijkt wel alsof de essentie van het leven veel meer ruimte krijgt! Alsof je meer ruimte hebt als ouder om je te verwonderen over wat je kind leert, hoe het antwoorden vindt op eigen vragen, wat het kan zonder het ‘geleerd’ te hebben. Agora geeft ouders de gelegenheid hun kinderen te volgen en ondersteunen in hun eigen natuurlijke staat van ZIJN, door verwondering, en door een vorm van gelijkwaardigheid, ondanks en dankzij de invulling van een Agora-ouderrol. Ook wij mogen ontschoold observeren en ondersteunen daar waar nodig en gevraagd.
Dat diploma moet straks natuurlijk nog een keer gehaald worden, maar daar hebben we nog wel even de tijd voor. Nu hebben ze vooral de ruimte zichzelf en hun eigen pad te verkennen waardoor het leren een natuurlijk iets is geworden. Weten en gemotiveerd zijn waarom je iets leert. En dat is iets heel anders dan het opgelegd krijgen vanwege een schoolroute. Ik merk dat ik daarin steeds meer rust ervaar, om niet nu al te willen afdwingen dat het ‘straks’ goed gaat. En ook dat is effe fijn!
Stiekem moet ik er niet aan denken dat een van hen beiden nog naar een andere school zou willen gaan dan Agora! Ik kan me niet meer voorstellen dat ik de stress wil hanteren van het dagelijkse verplichte huiswerk, het huiswerk maken in het weekend, de voorbereiding en spanning van de proefwerkweken en…. het gevoel je kind continu te moeten ‘verdedigen’ en ‘vertalen’ op school op de reguliere ouderavonden. Dat levert deze ouder veel te veel stress op. Dus: "Lieve kinderen, jullie blijven toch wel op Agora hè, alsjeblieft?"
Reactie plaatsen
Reacties