De tante van Alice in Agoraland

Gepubliceerd op 28 februari 2019 om 14:33

Deze blog is een samenwerking met Agoraleerlinge Marieke. De cursief gedrukte woorden nemen je mee in de wondere wereld van Agora, want... Agora is geen Wonderland zoals in het sprookje, maar een echte wereld waar je je eigen ontwikkeling mee vormgeeft gedurende ‘schooltijd’. Wil je weten hoe Alice voor Agoraland heeft gekozen? Lees de blog ‘alice-in-agoraland van Agoraleerlinge Marieke.

 

Annelies zucht diep, haar nichtje Alice - de dochter van haar zus - komt logeren. Ze wonen wat verder uit elkaar en zien elkaar daardoor minder. Iedereen heeft zo zijn eigen drukke leven. Alice is uniek in haar soort! Werkelijk alles wat normaal is, vindt Alice saai. Ze is klaar met de lagere school en zit nu zo’n half jaar op de middelbare school. Ze zucht nog eens, het zal wel een vermoeiend, lang weekend worden om het haar nichtje naar haar zin te maken.

“Hallo tante….” onderbreekt een stem haar mijmering. En daar staat Alice voor haar: in een spijkerbroek met gaten op de knieën, een paar dr. Martens schoenen en een wijd herenshirt erop. Old school noemt ze dat, of vintage… Bah, waar is dat mooie blauwe jurkje gebleven dat ze altijd droeg? Blijkbaar gaat haar keuze voor anders dan normaal nu ook zover, dat haar zus haar dochter niet meer kan vertellen wat te dragen.

“Hallo Alice, leuk dat je er bent! Ik heb de thee klaar met iets lekkers erbij.” “Wat leuk tante Annelies! Dat is net zoiets als mijn onjaardag vieren!” zei Alice. “Je onjaardag? Oh ja, uit je lievelingsboek Alice in Wonderland, toch?” 

“Ja! Dat is nog steeds mijn lievelingsboek tante. Gewoon, dat niets is wat het lijkt, dat is toch leuk! Ik moet je trouwens nog vertellen over mijn nieuwe school! Superleuk daar!”

Ze is verbaasd, zo’n levendig en vrolijk kind had ze al lang niet meer gezien. En zo positief over school? “Kom eens bij me zitten Alice, en vertel me over je nieuwe school!” En Alice begint te vertellen: “Ik heb mama verteld dat ik niet naar een gewone school wil zoals mijn lagere school. In mijn schoolwereld zou alles nonsens zijn. Niets zou zijn wat het is, dus alles is wat het niet is. Geen schoolboeken, geen vakken, geen huiswerk, niets! Alleen nog maar nieuwsgierig zijn en leren door te ontdekken. En die school bestaat echt! Hij heet alleen niet wonderland maar Agora!”

Ze valt bijna van haar stoel… wat heeft haar zus gedaan? Het kind naar een bijzondere school gestuurd? Haar nichtje haar zin gegeven zodat ze de hele dag niks kan doen, op zo’n school waar alles mag en niets moet? Zo lekker vrijblijvend! “Maar Alice, als er geen schoolboeken zijn, geen vakken, geen huiswerk, geen cijfers wat leer je daar dan? Wat doe je de hele dag?”

“Dat zal ik u vertellen tante! Als we ‘s morgens binnenkomen, dan komen we met onze hele coachgroep bij elkaar voor de dagstart”. “Wat is een coachgroep Alice en een dagstart?” “Een coachgroep is een groep van leerlingen die samen bij een coach horen”... “Wacht even, wat is een coach Alice?” onderbreekt ze Alice. “Een coach is iemand die je helpt met ontdekken” “Hij helpt je met ontdekken? Mijn hemel en wat doet hij dan?” Alice zit op het puntje van haar stoel: “Hij helpt je met je challenges… en voor u dat weer vraagt tante, dat kan alles zijn wat mij interesseert! Maar dan moet ik wel goed uitleggen waarom ik iets wil ontdekken en hoe ik dat ga doen en wat daar dan uit moet komen. Ik heb wel vrijheid om zelf te kiezen, maar het is niet vrijblijvend!"

Ze is verbaasd en even stil… als ze eerlijk is dan is dat eigenlijk wat zij altijd gewild heeft vroeger maar toen niet bestond. Zelf mogen kiezen wat je leuk vindt om te leren, zelf je regie voeren over je ontwikkeling. Alice gaat verder: “Het is best wel moeilijk hoor tante, om te kiezen wat je precies wil gaan doen, dat uit te leggen en je dan aan je eigen afspraken houden! Maar ik was begonnen bij de dagstart dus… dan komen we samen en wordt er iets besproken dat in het nieuws is, of iemand van mijn coachgroep bereidt iets voor dat we samen doen. Ik was afgelopen week aan de beurt! Ik vond het best wel spannend, maar iedereen deed gewoon mee!”

Annelies kijkt eens goed naar Alice; ze straalt! Ze denkt terug aan het meisje dat vroeger in de zandbak speelde en hele verhalen hield tegen haar knuffelbeer, zonder zich iets van de mensen om haar heen aan te trekken. Ze had Alice stiekem altijd bewonderd om haar authenticiteit! En datzelfde meisje staat nu voor haar, alleen zoveel jaren ouder! “En … vertel nog eens meer Alice,” spoort ze Alice aan!

“Nou, we hebben Nederlands, Engels en rekenen met een zelfstudiepakket op internet en we hebben inspiratiesessies. Ouders van de leerlingen doen ook mee op school en komen dan naar school om iets te laten zien van hun werk of hun hobby. En daar mag je dan naar toe. De leukste sessies zijn als mensen heel erg enthousiast iets vertellen of als je iets mag doen. Oh ja tante, vorige week waren er drie honden op school. We mochten allerlei oefeningen doen met de honden. Een van de ouders doet dat als coaching. Dat was superleuk! En weet je… ze zei dat ik daar heel veel gevoel voor had, ook al hebben we zelf geen hond!”

“Ik heb ook een hele leuke coach tante! Niet zo iemand die me elke dag vertelt dat ik zit te dagdromen en ik mag ook gewoon even tussendoor tekenen. Als ik maar zelf ervoor zorg dat ik mijn werk dat ik met mezelf en de coach heb afgesproken afmaak. En als het een keertje niet zo is, is dat niet meteen fout! Er wordt naar mij geluisterd waarom niet. Ik had het een paar keer niet af en wist ook niet hoe ik verder moest, maar dat geeft niet, het gaat erom dat je ervan leert. Je mag gewoon je neus stoten zeggen ze, dat is de beste manier om te leren. Fouten maken mag. En weet je, ik vind het ook minder erg om dingen te doen die ik eigenlijk minder leuk vind omdat ik mijn challenges en inspiratiesessies zelf mag kiezen.” 

“Oh ja… en we hebben een community-avond gehad. Daar heb ik mijn challenge laten zien waar ik mee bezig was en er waren ouders die mij mee geholpen hebben om daarmee verder te komen. Ik mag over twee weken een dagje meelopen in een kinderdagverblijf! Hoe vind je dat tante? Het is dan boekenweek en ik mag mee verhaaltjes voorlezen. Ik denk dat ik 'Alice in Wonderland' meeneem en voorlees!”

Annelies heeft een geweldig weekend met haar nichtje Alice. Een heel ander kind dan ze gewend was. Haar authentieke zelf. Oprecht geïnteresseerd en tegelijkertijd ook eerlijk als iets haar niet interesseert. Annelies belt na het weekend met haar zus die haar vertelt hoe blij zij is dat ze ‘haar eigen kind weer terug heeft’. Ze heeft wel even moeten wennen aan de keuze voor Agora, maar Alice was zo vasthoudend geweest in haar keuze om naar Agora te gaan. Ook al moest ze er elke dag verder voor reizen dan als ze een school gekozen had dichtbij huis. “Je moet wel even ‘ontscholen’, jij ook mama!” had ze gezegd. “Niets is wat het lijkt als je het vergelijkt met een reguliere middelbare school. Want dat is het niet!" zegt ze "...en ik vraag Alice ook niet meer ‘wat ze gedaan heeft’ maar ‘hoe haar dag was’”.

Ze vertelt Annelies dat Alice een stuk zelfstandiger is geworden en minder rebels. Dat is ook niet nodig sinds ze op Agora zit. Alice wordt geaccepteerd zoals ze is, ze wordt gezien en gehoord zoals ze is. Geen discussies meer over het kopen van merkschoenen om bij de groep te horen. Geen extra gesprekken meer op school over de manier van leren. Als moeder is ze ontzettend blij om niet meer elke dag achter het huiswerk aan te moeten zitten. Als Alice ergens mee bezig is, dan gaat ze zelfs thuis nog verder, of in het weekend. Alice gaat graag naar school, de vakantie duurt haar nog te lang!

Ze heeft als ouder een inspiratiesessie gegeven over ondernemerschap. Dat was wel even wennen met een groep pubers tegenover haar. Heel anders dan volwassenen, maar oprecht geïnteresseerd en eigenlijk ook helemaal niet bang om hun mening te geven of vragen te stellen. Ze is al gevraagd voor een vervolg!

Annelies mijmert: ze denkt aan het boek ‘Alice in Wonderland’. Het lijkt wel op ‘Alice in Agoraland’ dacht ze. Allemaal unieke wezens in een wereld waar alles mogelijk is, elke dag is er een om verwonderd te zijn. En wie is dan de coach? De gekke hoedenmaker die van elke dag een feestje probeert te maken? De inspiratiesessies lijken een beetje op het pad door het bos waar je een kat en een rups, een tweeling en een bezemhond tegenkomt? Gelukkig maar dat Alice ontsnapt aan de hartenkoningin die alle kaarten de rozen rood laat verven. Dat zou te veel lijken op een reguliere middelbare school met huiswerk maken, een leraar voor de klas die vertelt wat je moet leren en hoe. Voor Alice veel te weinig betekenisvol! Ach, die Alice, die komt er wel! 

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.