Een groot vraagteken na Agora was het vervolgonderwijs... Mijn dochter zit nu een aantal maanden op een HBO-opleiding die niet Agoriaans is en dat is boeiend, zowel voor haar als voor mij! Wat tref je aan als je Agora verlaat en naar niet Agoriaans vervolgonderwijs gaat? Valt je kind dan 'terug' en voelt het zich doodongelukkig in opnieuw regulier onderwijs? Vraag je jezelf als ouder dan af; waarom heb ik haar dit in vredesnaam aangedaan? Of... gebeurt er iets anders?
Het laatste jaar bij Agora en met name de laatste maanden heb ik met bewondering en respect naar mijn eigen dochter gekeken. Het leek wel een groeispurt die niet misstaat in 'Oei, ik groei!' maar dan voor laatstejaarsscholieren. Ze had op een gegeven moment haar draai te pakken, hoe moet ik wat leren, wat werkt en wat niet en ze kreeg vat op haar planning. Je weet als ouder dat het eigenlijk geen ene moer uitmaakt wat je voor haar wil, want zij moet het zelf doen en je kunt haar hoogstens ondersteunen, het is ook een beetje examen doen als Agora-ouder. Mijn dochter sloot Agora hoger dan haar groep 8 advies af en dat met een fantastische cijferlijst. Er zat en zit nog zoveel in, dat altijd tekort wordt gedaan met het in een hokje stoppen, maar ze heeft toch maar mooi dat diploma gehaald om door te kunnen gaan!
Al bij de open dagen van diverse HBO-instellingen werd duidelijk dat ik met een Agoriaans kind te maken had. Ze wilde het liefste het menu van haar studie zelf samenstellen; een beetje pedagogiek met een beetje toegepaste psychologie in de leeftijdsgroep 12 tot 18 jarigen en gericht op de Agoriaanse leer, of.... een beetje filosofie, politicologie met een vleugje sociologie. Het liefste startend met een eigen onderzoek en dan pas de praktijk, een soort van challenge aanpak. Universiteit paste eigenlijk qua opbouw beter, maar ja, dat kan dan weer niet met een HAVO-diploma.
Ik vermoed dat vele Agora-ouders dit herkennen: onze kinderen kunnen aangeven waar hun interesses liggen en naarmate de schooltijd vordert ook wat ze kunnen en wat niet. Het is dan ook niet zozeer dat ze niet kunnen kiezen, maar dat allereerst de vakkenpakketten hun ontwikkelingen onnodig ophouden en vervolgens de vervolgopleiding ook een compromis blijkt te zijn van keuzes die ze zelf niet zouden maken. Intrinsiek motiverend is het in ieder geval niet, behalve als je exact weet welk beroep je straks wil gaan doen en de daarvoor geschikte opleiding kan selecteren. Maar bij een Agora-kind is niet de beroepskeuzeknop aangezet, maar vooral de 'nieuwsgierigheidsknop', de 'ik wil er wel wat voor doen-knop' en de 'ik ben onderdeel van mijn sociale omgeving- knop'. De kans is dan ook groot dat je een sociaal wezen aantreft op een Agoraschool in plaats van een profielkind; Breed georiënteerd, maatschappelijk bewust en met een gevoel van vrijheid om te mogen kiezen.
Het werd de HBO opleiding Toegepaste Psychologie met de intentie om de propedeuse te halen en dan te bekijken of het de juiste keuze is om mee verder te gaan. Zoveel zin had ze om te starten! Ook spannend! En wachten op communicatie... van een grote school die gewend is om in massa getallen te denken. Je start als studentennummer en je bent onderdeel van een groep. Waar je wat moet vragen is verre van duidelijk (en wij af en toe maar mopperen op de communicatie van Agora - schaam).
De eerste dag met kennismaking maakte meteen duidelijk wie waar vandaan kwam; MBO-ers - ouder en naar je veronderstelt ook zelfstandiger - en havisten - net van de middelbare school af. Als Agorakind met sociaal bewustzijn ben je gewend om mensen te benaderen, nieuwsgierig te zijn en zelfstandig, je bent sociaal vermogen van je omgeving gewend, dus daar ga je ook vanuit op je nieuwe opleiding! NOT! Dat viel tegen, ze trof voornamelijk jongeren aan die afwachtend luisterden naar de 'onderwijzende studiebegeleider' of zonder invoelingsvermogen vragen afvuurden. Afwachten, wachten op leiding, weinig interesse voor de ander, maatschappelijk gewenst gedrag en stiltes. Na die eerste dag een teleurgesteld kind, dat zich accuut afvroeg of ze niet terug kon naar Agora.... maar dat was het natuurlijk ook niet meer. En het was die eerste dag hè.
Zoeken in meerdere systemen waar je opdrachten staan, waar je wanneer moet zijn en speuren naar beoordelingscriteria. Wachten of je mails beantwoord worden en of je de juiste persoon hebt gemaild. Kijken hoe je groep is samengesteld, wie welke rol pakt, wat je zelf gaat doen en ondertussen vooruit willen! Zelfstandig zijn! Balen van de planning en het rooster dat van buitenaf komt. Ontdekken, dat diverse colleges en bijeenkomsten totaal geen meerwaarde hebben en je liever zelf je tijd benut voor studie. Teleurgesteld zijn van dat 'schoolgevoel', niet op kamers, reizen naar en van school, lessen en groepsbijeenkomsten volgen en thuis 'huiswerk' maken. Volgens mij was er veel meer studentengevoel bij Agora! Maar gelukkig ook... super gemotiveerd door de inhoud met 'een inleiding tot de psychologie' het hart treffend qua nieuwsgierigheid. Overlopend van het geleerde struikelde ze over haar woorden om het uit te leggen... en daar was ze gelukkig weer: mijn Agoriaanse dochter.
Na een eerste periode en nu midden in de tweede periode is haar Agora-zelf-vertrouwen er weer: manoeuvrerend in het onhandige rooster door zelf beslissingen te nemen wat groepsgewijs en klassikaal te volgen en wat niet, vat op haar planning wat voor welk onderdeel gedaan moet worden en hoe, helderheid over wat ze zelf aan rol wil in de samenwerkende groep en gemotiveerd om te leren. Zicht op haar doel: door kunnen steken naar de universiteit met probleemgestuurd onderwijs dat uitstekend aansluit op Agora. Spannend met een numerus fixus en een nog te behalen propedeuse, maar met een selectieprocedure die bestaat uit het zelfstandig maken van een opdracht. Ik kan me voorstellen dat ze het spannend vindt, maar als ouder twijfel ik geen moment aan haar. Na het doormaken van de examenperiode bij Agora heb ik zoveel gezien, dat ik haar dat vertrouwen gemakkelijk geef. En natuurlijk heeft ze ook al plan B en C bedacht als het niet mocht lukken. Heerlijk! Voor mij bewijst deze korte tijd in ieder geval al één ding: Eens een Agoriaans kind, altijd een Agoriaans kind! En gelukkig kan ik daarbij dus gewoon een Agoriaanse ouder blijven!
Reactie plaatsen
Reacties